Ο κος Χάρης Ιορδανίδης, που συστήνεται ως δημοσιογράφος της μικρής μας πόλης, μου έκανε την τιμή να ασχοληθεί μαζί μου σε προχτεσινό σχόλιό του στο προσωπικό του ιστολόγιο (http://iordanidis.wordpress.com/) (*).
Συγκεκριμένα έγραψε τα εξής “διασταυρωμένα” και “αποκαλυπτικά”:
…“Αγκαλιές και φιλιά, και με το Επιμελητήριο έχει ο εθνικός μακετίστας… έτσι εξηγείται η ταυτότητα σε κάποια ζευγαράκια που εξυπηρετούν αμφότερους. Κωστή μου τέτοια κολεγιά δεν την φανταζόταν κανείς μας και κανείς τους.”…
Επειδή δεν συνηθίζω να κάνω την “πάπια” σε προκλήσεις, κάτι που όσοι με ξέρουν το γνωρίζουν καλά, του απαντώ ότι το σχόλιό του είναι κατάπτυστο και με προσβάλει σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο.
Ο εν λόγω κύριος έχει κάνει προ πολλού τη διαδικασία αυτή επάγγελμα. Θεωρεί ότι μπορεί να γράφει και να λέει ότι του κατέβει για όποιον του γυαλίσει. Χωρίς φυσικά να το ελέγξει, να το ψάξει και να το διασταυρώσει. Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε. Πιστός οπαδός του Γκαίμπελς, ακολουθεί πιστά την σκέψη εκείνου: “Ρίξε, ρίξε λάσπη, στο τέλος κάτι θα κολλήσει”.
Έχει αναλάβει εργολαβικά το ρόλο του Καβαλιώτη Ζορρό που συνδυάζει μαζί και το αλάθητον του Ποντίφικος. Τίποτε δεν μένει κρυφό από το μεγάλο μάτι του κου Χάρη. Ολα τα ανακαλύπτει και όλα τα αποκαλύπτει. Μαζί και την ανεπάρκειά του.
Εμένα με πήρε η “μπάλα” για δύο λόγους:
1ον Γιατί κτυπώντας εμένα, θεωρεί ότι θίγει τον Δήμαρχο και τον Πρόεδρο του Επιμελητηρίου. Δύο ανθρώπους πολύ σημαντικότερους από τον ίδιο, που με τιμούν με τη φιλία και την εκτίμησή τους, δύο έννοιες άγνωστες στον κο Χάρη. Σημαντική λεπτομέρεια: αυτό συνέβαινε και ΠΡΙΝ γίνουν Δήμαρχος ο ένας και Πρόεδρος ο άλλος.
2. Γιατί ίσως οι μόνοι που “πουλάνε” στην πόλη μας, είναι ακριβώς αυτοί οι δύο άνθρωποι. Και ο κος Χάρης αποφάσισε να πάρει ένα μέρος των “πωλήσεων” αυτών. Ως μη όφειλε.
Φαντάζομαι ότι στο φανταστικό κόσμο όπου ζεί ο κος Χάρης, όλα είναι μαύρα, βρώμικα, σκονισμένα και αραχνιασμένα. Όλοι είναι λαμόγια, διαπλεκόμενοι και πρόστυχοι. Οτι η τεράστια δημοσιογραφική του πείρα τον έκανε κυνικό, χοντροκομμένο, χωρίς μέτρο και φραγμούς. Και ότι από ένα σημείο και μετά, κόλλησε την ίδια αρρώστια που θεωρεί ότι τάχθηκε να κυνηγάει.
Όλα αυτά ίσως τα καταλαβαίνω αλλά δεν τα κατανοώ. Και δεν τα δέχομαι. Δεν τα ανέχομαι. Του απαντάω λοιπόν από τις γραμμές αυτές ότι καλά θα κάνει να αρχίσει να ενεργεί όπως και αυτοί που κάνουν πραγματικά την δουλειά που ισχυρίζεται ότι κάνει. Να ψάχνει λίγο περισσότερο και να γράφει λίγο λιγότερο. Και να μην κρίνει πάντα εξ ιδίων.
Επειδή στην πόλη μας όλοι γνωριζόμαστε, και τα τηλέφωνα είναι γνωστά, αν έχει θέμα ή απορία σχετικά με μένα, δεν έχει παρά να με ρωτήσει. Πρίν αναφερθεί ξανά σε μένα. Αυτό λέγεται δημοσιογραφία. Ας το δοκιμάσει κάποια στιγμή.
(*) Φίλοι δημοσιογράφοι μου υπέδειξαν ότι όλο αυτό είναι μία “κραυγή για προσοχή” του εν λόγω ανθρώπου, καθώς είναι απομονωμένος από το σινάφι του και την πόλη ολόκληρη. Οτι με την συμπεριφορά του έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας. Και ότι με το σχόλιό μου θα του κάνω διαφήμιση καθώς μάλλον είναι και ο μόνος αναγνώστης του blog του. Μπορεί να είναι και έτσι.
Επειδή όμως κάποια στιγμή πρέπει κάποια πράγματα να λέγονται με το όνομά τους, και επειδή στις μέρες μας περίσσεψε το θράσος, αποφάσισα να μην αφήσω αναπάντητη την πρόκλησή του. Και δηλώνω ότι είμαι στην διάθεσή του για ό,τι άλλο.
