Περίπτωση πρώτη: ο πρώτος τη τάξη πολίτης του νομού.
Έχοντας σχεδόν ολοκληρώσει κάποιος πορεία τριών θητειών, έχει δείξει τις όποιες αρετές αλλά και τα αρνητικά σημεία του. Στις πρώτες θα κατέτασα την επιμονή του, κάποιες πλευρές της οποίας απέβησαν θετικές για τον νομό. Στα σύν και η άμετρη φιλοδοξία του, που ίσως τον οδηγεί σε ενέργειες που βοηθούν τελικά τους πολλούς.
Η αλαζονεία όμως, πόσο θετική είναι και ποιόν βοηθάει; Πόσο επιτρέπει την καθαρή σκέψη; Η αίσθηση του αλάνθαστου, του ανθρώπου που βρίσκεται περίπου στο απυρόβλητο, δεν είναι άραγε χαρακτηριστικό πολιτικού που συχνά δείχνει να βάζει το εγώ, πολύ πριν το εμείς;
H διαφαινόμενη διολύσθηση σε θέσεις – που εκφράστηκαν από την συντηριτική παράταξη στην οποία ανήκει ο εν λόγω άρχων- του τύπου “το νόμιμο είναι και ηθικό”, δεν είναι καταλύτης δημιουργίας νοσηρού κλίματος στον νομό και μεταξύ των συνεργατών του;
Προσωπικά δηλώνω θιασώτης άλλων ρήσεων όπως η ρωμαϊκή “η γυναίκα του Καίσαρα (και πολύ περισσότερο ο ίδιος ο Καίσαρας!) δεν πρέπει μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια”. Ή όπως η λαϊκή σοφία “όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά”.
Καλώς ή κακώς, το “καθαρός νοικοκύρης” στον δημόσιο βίο, δεν τεκμέρεται από το αν αποδεικνύονται οι όποιες υποψίες. Ιδιαίτερα όταν αυτές είναι ολοένα συχνότερες και πιο συγκεκριμμένες, εξειδικεύοντας την γενική αίσθηση που έχουν όλοι λίγο-πολύ οι πολίτες. Ακόμη και οι ανήκοντες στην ίδια παράταξη.
Μία πολύ λεπτή η γραμμή χωρίζει το (κακώς μεν, αλλά) ψιλο-αποδεκτό “ίσως, αλλά τουλάχιστον κάνει έργο” από το πολιτικά τιμωρητέο “ίσως κάνει κάποιο έργο, αλλά το παράκανε”. Και το υπερμέγεθες “εγώ” κάνει την γραμμή ακόμη πιο δυσδιάκριτη.
Νομίζω δικαιούμαι να σκεφτώ ότι ένας πολιτικός δουλεύει αντίθετα στο κοινό συμφέρον, όταν αδυνατεί να συνεργαστεί με τους άλλους εκλεγμένους του νομού, ακόμη και του δικού του χώρου, αντιμετωπίζοντάς τους ως προσωπικούς εχθρούς (*) ή ως …σφετεριστές του θρόνου του. Όταν φανερά τους υποσκάπτει, εποφθαλμιώντας κουτοπόνηρα τη θέση τους.
Αν ενδίδει κανείς στον πειρασμό και αντιμετωπίζει τα “εργαλεία” που του εμπιστεύεται η πολιτεία σαν εφαλτήριό του, μάλλον κάνει σοβαρά λάθη που έχουν επίπτωση σε όλους. Άν διαχειρίζεται κονδύλια – χρήματα όλων μας –, με κριτήριο ΚΑΙ την προσωπική του ανέλιξη και την διεκδίκιση της όποιας καρέκλας, μάλλον έχει χάσει τη στόχευσή του. Δεν υπηρετεί όσο πρέπει το λόγο για τον οποίο εξελέγει, να δρά προς όφελος των πολλών. Που είναι πάντα σημαντικότερο από το όποιο ίδιον.
Δεν γίνεται πχ να δίνει χρήματα “τουριστικής προβολής” (**), σε (επιεικώς) αμφιλεγόμενους εκπροσώπους των ΜΜΕ (;;;) που πρωταγωνιστούν αρνητικά σε κάθε “Αλ Τσαντήρι”, για να του πλέκουν το εγκώμιο με απίστευτες υπερβολές που όχι απλά επιτρέπει αλλά εμφανώς απολαμβάνει. Άραγε πόσους επισκέπτες έφερε η ενέργεια αυτή στον τόπο που τόσο ανάγκη έχει;
Mία απλή σύγκριση των πενιχρών αποτελεσμάτων των ποσών που ξοδεύτηκαν για “τουριστική προβολή” του νομού χρόνια ολόκληρα, με τα αποτελέσματα μικρότερων επενδύσεων άλλων νομών με πολύ καλύτερα αποτελέσματα, θέτει άμεσα ερωτηματικά για το ποιός ήταν πράγματι ο στόχος της “προβολής”. Έχει κάποιος τέτοιο δικαίωμα;
Oι πολιτικοί πρέπει είναι συνεπείς με τις δηλώσεις τους. Δικαιούται να λέει κανείς “δεν με ενδιαφέρει πλέον η αυτοδιοίκηση, ήρθε η ώρα της κεντρικής πολιτικής σκηνής”, και να συζητάει την περίπτωση μίας βόλτας πχ από τον δήμο, ώστε να διεκδικήσει θέση βουλευτή όντας πιθανός δήμαρχος (δεν ισχύει ασυμβίβαστο όπως με την θέση του νομάρχη); Aποκρύπτωντας από τους πολίτες ότι ίσως καταλήξουν στη μέση της τετραετίας με δήμαρχο πχ ένα Γιώργο ενώ ψηφίσαν Θόδωρο;
Οι πολιτικοί πρέπει να κάνουν έργα και όχι απλά να τα περιγράφουν. Όταν εξαγγέλει κανείς θορυβώδη πυροτεχνήματα για να θαμπώσει τους ιθαγενείς (αξιοποίηση βουνών και ποταμών, ενυδρεία, γεωθερμικά και τόσα άλλα) και μετά από 12 χρόνια βαδίζει σημειωτόν, μήπως αντί για δουλειά, κάνει τελικά προσωπική επικοινωνία; Χάνοντας ευκαιρίες, χρήματα και χρόνο όλων μας;
Όσα γράφω και άλλα τόσα, γράφονται στις εφημερίδες και λέγονται στα νομαρχιακά συμβούλια. Αλλά κυρίως συζητιώνται στις παρέες, στα καφενεία, στις συγκεντρώσεις από εμάς τους ίδιους που πρέπει να σκεφτούμε αν αυτό θέλουμε πραγματικά. Για τον νομό, την πόλη, τον τόπο μας.
Ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει την διαφορά. Προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Κάτι πρέπει να κάνουμε όταν συνειδητοποιούμε ότι κάποιος μας κρατάει πίσω, ότι βρίσκεται ώς λογική και πολιτική στον προηγούμενο αιώνα ενώ εμείς θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά. Στο τέλος, εμείς έχουμε το λόγο και την δύναμη. Εμείς αποφασίζουμε.
(*) (http://www.youtube.com/watch?v=TkWFaGA4vyk)
(**) (http://www.youtube.com/watch?v=-NiKJrWOUGE)
