Η επαφή από την λεπτή θέση του συμβούλου με την πολιτική, τους πολιτικούς, και γενικότερα εκείνους που εμπλέκονται στα κοινά, είναι πολύ αποκαλυπτική για τους ανθρώπους και την συμπεριφορά τους. Κυρίως αναφορικά με το πως αυτή διαμορφώνεται υπό το βάρος της εξουσίας (ή της έλειψής της) και της προβολής που αυτή συνεπάγεται.
Από τον κανόνα αυτό δεν ξεφεύγουν όλοι λίγο-πολύ, είτε πρόκειται για συνδικαλιστές και προέδρους συλλόγων, είτε για στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης, είτε για πρωταγωνιστές και …κομπάρσους της κεντρικής πολιτικής σκηνής.
Τελικά, ο καθένας συμπεριφέρεται ανάλογα με τον χαρακτήρα του, πολιτεύεται σύμφωνα με το τι κουβαλάει από το σπίτι του. Όλα όσα κρύβονται πίσω από τον χαρακτήρα μας, μεγεθύνονται από την έκθεση στα προβλήματα, από την δύναμη που πρόσκαιρα αποκτιέται και από την ψευδαίσθηση ότι είναι ξαφνικά κανείς το κέντρο του σύμπαντος.
Έτσι, ο κύριος πολιτεύεται ανάλογα, ο μικροπρεπής αντίστοιχα, ο ανασφαλής δημιουργεί το σχετικό κλίμα γύρω του και ο πρακτικός, ο άνθρωπος της δράσης μπαίνει μπροστά και κάνει ότι χρειάζεται.
Αυτό που πάντα πρέπει όμως να έχουμε όλοι κατά νου, είναι ότι ο πολίτης ούτε ηλίθιος είναι, ούτε συναισθηματικά ανάπηρος. Οι πολίτες είμαστε εμείς, οι παρέες μας, οι φίλοι και οι συγγενείς μας. Κανένας δεν ξεγελιέται χωρίς να το θέλει, τουλάχιστον για πάνω από 2-3 φορές. Αυτή την εποχή ζούμε.
Όποιος λοιπόν βγάζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί το άγχος του για προσωπική προβολή, για κάλυψη της ανασφάλειάς του, όποιος κάνει δηλώσεις επιπέδου Πυθίας για να πει μετά “σας το είπα εγώ”, όποιος ρίχνει άδεια για να πιάσει γεμάτα ας θυμάται ότι είμαστε όλοι περίπου διαφανείς. Ότι τα ρούχα του βασιλιά, του αντιβασιλιά (εν ενεργεία ή τέως) και των αυλικών είναι διάφανα, ότι όλοι παρατηρούν και σχολιάζουν.
Η λύση είναι μία και γνωστή τοις πάσι, αλλά αποδεικνύεται δύσκολη στην εφαρμογή της, ιδιίτερα όταν ο πανικός λάμπει στο μάτι. Το μόνο που έχει να κάνει κανείς είναι να προσπαθήσει όσο περισσότερο μπορεί, να συμμετέχει με πολιτική και όχι με παραπολιτική και ανούσια σχόλια για να δημιουργεί απλά θόρυβο και να περιμένει να τον ξανακαλέσει ο κόσμος, αν τον θέλει.
Η αίσθηση του εξυπνότερου όλων, του βαθέος γνώστη των πάντων χωρίς συνεδητοποίηση της ημιμάθιας, και η τάση να λέμε πράγματα που δεν μπορούμε να υλοποιήσουμε χωρίς μεγάλο προσωπικό κόστος (κόστος που τελικά δεν θέλουμ ενα πάρουμε) απλά για να έχουμε να λέμε κάτι, οδηγεί στα αζήτητα με μαθηματική ακρίβεια. Ποιός έχει αλήθεια ανάγκη από κάποιον με τα χαρακτηριστικά αυτά; Πόσο πίσω, χρονικά αλλά και σαν κοινωνία, μας πάνε τέτοιες συμπεριφορές που θυμίζουν όσα όλοι μαζί αποφασίσαμε να ξεπεράσουμε άπαξ δια παντός;
Oι καιροί αλλάζουν και καλούν για σοβαρότητα, απλότητα λόγου και σκέψεων, για ευγένεια και πραγματικό ενδιαφέρον για τον πολίτη, χωρίς κραυγές και ψιθύρους, χωρίς “στρογγυλάδες” και λεονταρισμούς, χωρίς απειλές και μπαγαποντιές επαρχιώτη πολιτευτάκου.
Όλα αυτά γράφονται σαν συμπηκνωμένη εμπειρία και όχι με κάποιο συγκεκριμμένο πρόσωπο στο μυαλό. Το δηλώνω προκαταβολικά για να μην παρεξηγηθώ. Τώρα, αν κάποιοι δουν τον εαυτό τους στις σκέψεις αυτές, μάλλον είναι γιατί έχουν την μύγα και μυγιάζονται. Στην περίπτωση αυτή ελπίζω να βοηθάω και δηλώνω πως ότι γράφω δημόσια και επώνυμα, λέγεται με αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον. Γιατί πρώτος εγώ αναγνωρίζω ότι είναι μεγάλη θυσία το να εκτίθεσαι, το να προσπαθείς για το κοινό καλό, το να είσαι έτοιμος να γίνεις στόχος κακόβουλων σχολίων που κάποιες φορές γίονται και πολύ, πολύ προσωπικά. Άδικα προσωπικά.
Θαυμάζω τους ανθρώπους που αποφασίζουν να το κάνουν και γράφω όλα αυτά ώστε να μην κάνουν την δύσκολη θέση στην οποία μόνοι τους επιλέγουν ακόμη δυσκολότερη με λάθος προσωπικές επιλογές και προσεγγίσεις.
(το σχόλιο είναι το 1ο στην θεματολογία αυτή, και δεσμεύομαι ότι θα ακολουθήσουν σύντομα και άλλα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου