Λεονταρισμοί και άλλες συμπεριφορές “κοντής ανάσας”

Λέων, ο βασιλεύς των ζώων; Και σείς έτσι το θυμάστε από το σχολείο; Λάθος!

Αυτός είναι ο άλλος λέων, ο παλιός.

Ακολουθώντας την δαρβινική θεωρία της εξέλιξης, σήμερα στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης παρεπιδιμεί ένας άλλος λέων: ο Λέων ο Φεησμπούκιος (Leo Peromyscus Facebookius), o επονομαζόμενος και “λιονταροπόντικας”.

Η συμπεριφορά αυτού του λέοντος νέας κοπής, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Βασικό χαρακτηριστικό του: είναι ενεργός. Αλλά πολύ ενεργός. Πάρα πολύ ενεργός. Μέσα σε όλα που λένε. Από δω βγαίνει και η παροιμία: “όποια πέτρα και να σηκώσεις, ο λιονταροπόντικας από κάτω είναι”!

Άλλο χαρακτηριστικό του: έχει άποψη και κυρίως δίκιο για όλα. Όλα! Από διαχείριση κολυμβητηρίων και προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ, και από επιδόματα μέχρι μπάζα. Τίποτε δεν βρίσκεται εκτός γνωστικού του πεδίου. Τίποτε δεν τον ξεπερνά.

Τώρα, τις γνώμες του αυτές τις εκφράζει. Ή σωστότερα: τις ΕΕΕΕΚΦΡΑΑΑΖΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙ!

Όχι ήπια. Όχι κατ’ιδίαν. Όχι κόσμια. Τις κάνει φλάμπουρο. Σημαία επαναστατική. Σαν τον Παλαιών Πατρών, χωρίς το καλιμαύχι και με λίγο πιο σύγχρονα ρούχα. Και δεν ησυχάζει αν η γνώμη του δεν “τριφτεί στα μούτρα των υπαίτιων και των υπευθύνων”. Αυτών που ξέρει μόνο ο ίδιος, φυσικά.

Ο λιονταροπόντικας συχνάζει σε τοίχους με μεγάλη επισκεψιμότητα. Διότι, σκέφτεται: “Tι νόημα έχει να κάνεις φασαρία αν δεν σε ακούει κανένας. Και άμα τα πω στον δικό μου τοίχο ποιος θα τα δεί”. Σωστός, δεν λέω!

Αισθάνεται βαριά την ευθύνη να μας ενημερώσει καθημερινώς και αδιαλείπτως για όλα τα κακά γύρω μας. Να μας αφυπνίσει. Να μας εμπνεύσει κοινωνικά, πολιτικά, προοδευτικά. Και όποιος δεν θέλει να ενημερωθεί, κακό του κεφαλιού του!

Αυτό είναι άλλωστε άλλο ένα χαρακτηριστικό του: επιτίθεται μετά μανίας σε όποιον σκεφτεί να τον αμφισβητίσει. Ή έστω διανοηθεί να εξετάσει την περίπτωση να υπάρχει και άλλη οπτική σε ένα θέμα που εκείνος, η Α.Μ. ο λιαροπόντικας, με την εμπειρία ζωής, την μακριά πολιτική του διαδρομή και την βαθειά γνώση των πάντων – αλλά των πάντων, λέμε – έχει ήδη αποφανθεί.

Τότε ξεδιπλώνει ένα μεγάλο οπλοστάσιο που έχει τις ρίζες του σε άλλες εποχές αλλά που, όπως και ο ίδιος, έχει κακοφορμίσει με τα χρόνια και τη χρήση. Τι σοφιστίες, τι προσβολές, τι καγχασμοί, τι ειρωνίες. Ο λέων τιμωρός μεν, αλλά με ηθική ποντικιού! Ένα θέαμα εντυπωσιακό, αν μη τι άλλο.

(Τώρα για να είμαι δίκαιος, καμμιά φορά κάνει και την κότα όταν καταλαβαίνει ότι δεν τον παίρνει. Και ανοίγει μια τρύπα και εξαφανίζεται. Για λίγο βέβαια. Μετά, τσούπ! Νάτονε. Σαν να μην έγινε τίποτε!)

Όμως το πιο χαρακτηριστικό του γνώρισμα, είναι η πολύ „προσωπική“ ερμηνεία της δημοκρατικής συμπεριφοράς που τον κάνει τόσο ξεχωριστό. Όταν μπορεί και θεωρεί ότι είτε τον πέρνει, είτε δεν θα τον καταλάβουν, διαγράφει σχόλια που δεν τον βολεύουν, σβήνει φίλους που δεν του κάνουν τα κέφια, μπλοκάρει κάποιους άλλους, γιατί …έτσι.

Ο ίδιος βέβαια, εκμεταλεύεται στο έπακρο τους ανοικτούς και φιλόξενους ξένους τοίχους. Ιδιαίτερα, όπως είπαμε, όταν έχουν και μεγάλη επισκεψιμότητα. Δημοκρατικότητα αλά κάρτ και κριτική μονόπλευρη. Άλλωστε, ποιος είναι ικανός να κρίνει την εξοχότητά του.

Αν ο δικός του τοίχος είναι ανοικτός και προσβάσιμος; Εννοείται πως όχι. Πως σας πέρασε από το μυαλό. Σιγά μην εφαρμόσει και ο ίδιος αυτό που απαιτεί από τους άλλους.

Και το αστείο είναι ότι όλα αυτά τα κάνει για εντελώς προσωπικά οφέλη. Ελπίζει ότι όλη αυτή η φασαρία που κάνει – όπως όλοι οι άδειοι γκαζοντενεκέδες – θα τον αναβαθμίσει. Κοινωνικά, πολιτικά, στις παρέες, παντού. Θα γίνει επιτέλους και ο ίδιος αυτό που ζηλεύει στους άλλους από παιδί: σημαντικός!

Και είναι τόσο ανόητος, που δεν καταλαβαίνει ότι …τον καταλαβαίνουν όλοι οι άλλοι. Ότι όλοι βλέπουν την γύμνια των κουτσών επιχειρημάτων του. Και διακρίνουν τους λόγους της συμπεριφοράς του.

Μην σας ξεγελάει η διασκεδαστική πλευρά της όλης παρουσίας του. Ναι, αναμφίβολα είναι γελοίος. Και ναι, έχει πλάκα να του ρίχνεις και καμμά φάπα, καμμιά φορά. Όμως, δεν αργεί να γίνει ενοχλητικός, εριστικός και να βρωμίζει τον τόπο με όσα μασουλάει και με αυτά που αφήνει πίσω του.

Το καλό είναι ότι, όπως συμβαίνει με όλα τα ζώα – υβρίδια, η διάρκεια ζωής του είναι μκρή. Όπως και η κοντή ανάσα της σκέψης του. Σύντομα αυτοαναφλέγεται. Και αντίθετα με τον φοίνικα, δεν αναγεννάται από τις στάχτες του. Ευτυχώς!

Ίσως τελικά το μόνο που χρειάζεται, να είναι η υπομονή. Και καμμιά σφαλιάρα πού και πού, όπως είπαμε.

ΥΓ.: Κάθε ομοιότητα ή παραπομπή σε υπαρκτά ή γνωστά πρόσωπα ή ψευδώνυμα, είναι εντελώς τυχαία. Απλώς, παρατηρώ ένα φαινόμενο των καιρών.