Eδώ Πολυτεχνείο μου! (επί προσωπικού)

«Καλά να πάθουν τα τσογλάνια!». Καβάλα, 18 Νοέμβρη 1973. Στα έντεκα. Εικόνες στην ΥΕΝΕΔ. Η καγκελόπορτα πεσμένη. Τοίχοι γραμμένοι. Τζάμια σπασμένα. Δεν καταλαβαίνω. Νοιώθω. Κάτι έχει συμβεί. Συμβαίνει.
Ο γείτονας, βασιλοχουντικός, ερμηνεύει: «Τα τσογλάνια». Οι φοιτητές. Ο αγράμματος.
Η μάνα μου ακούει. Αμίλητη. Με κοιτάει βουρκωμένη. Δεν ξέρω γιατί. Γιατί. Κάτι έχει συμβεί. Κακό. Αμίλητο.

«Τι ζητάγατε μέσα στο Πολυτεχνείο;». ΚΕΒΟΠ, 20 Νοέμβρη 1973. Ο Mαστοράκης. Μαύρο γυαλί. Λευκά ψέματα. Ανάκριση σε ασπρόμαυρη οθόνη. Φάρσα. Βλέμματα τρομαγμένα. Ψυχρός ο φακός, γράφει. Φόβος. Σπασμένες οι φωνές. Φόβος.
Στο δρόμο. Στη γειτονιά. Ακόμη και εδώ, στη μικρή πόλη. Σιωπή. Βλέμματα κάτω. Βαρύς χειμώνας. Βαρεία μυαλά.
Δεκαετίες μετά. Ο γιός του τότε διοικητή του ΚΕΒΟΠ, πλέον συγγενής. Παράξενες τούμπες της ζωής.

«Τριήμερη αποβολή, σ’όποιον πάει». 1ο Αρρένων. 16 Νοέμβρη 1976. Η Ταμαμίδου. Ψηλά, στα σκαλιά. Έξαλλη. Γκρί. Σαν τη ρόμπα της. Ο γυμναστής σε ρόλο ΜΑΤ. Φωνές. Άγρια βλέμματα. Κόκκινα μάτια.
Στεφάνι στους νεκρούς; Αποβολή! Η Χούντα έπεσε. Όμως, νάτην. Όρθια. Ζωντανή. Ψηλά, στα σκαλιά. Στο προαύλιο. Γκρί. Να φτύνει σάλια, μαζί με τις κραυγές.

«Πάγωσε η τζιμινιέρα». Σινέ «Απόλλων». 17 Νοέμβρη 1978. Ούτε θυμάμαι πώς πήγα. Με ποιόν. Γιατί. Όμως, είμαι εκεί. Λάθρα. Είμαστε εκεί.
Στη σκηνή, η κομπανία. Ούτε θυμάμαι πώς πήγα. Θυμάμαι την έκσταση. Τα λόγια. Τα χρώματα. Τις χαμογελαστές ανάσες. Καταλαβαίνω. Πια, καταλαβαίνω. Δεν νοιώθω μόνο. Τη ποίηση στις νότες του Λοϊζου. Τις νότες στα λόγια του Λάδη. Φρέσκα. Κόκκινα. Γροθιά.
«Σηκώνουν τα πανώ». Κάλιο να πάμε όλοι μετανάστες. Από τότε. Είμαστε εδώ.

«Δεν θα δείρουμε απόψε;». Aθήνα. Ηπείρου και Αριστοτέλους. 17 Νοέμβρη 1980. Φοιτητής. Φοιτητές. Γιώργος. Νίκος. Λίτσα. Στέφανος. Club «Κύτταρο». «Socrates». Mακρυά απ’την πορεία. Δίπλα στην πορεία.
Η συναυλία τελειώνει. Μεσάνυχτα. Ροκ χαμόγελα. Ροκ νειάτα. Φοιτητές. Κλούβες. Φρένα. ΜΑΤ. Φωνές. Τρεις διμοιρίες. Για έξι παιδιά. Τοίχος ασπίδες. Δάσος γκλόμπ. Μαύρα σαν βρισιά. Σαν χούντα. Φωνές. Φόβος.
«Δεν θα δείρουμε απόψε;» Tρείς διμοιρίες. Κουμής. Κανελοπούλου. Νεκροί. Μπροστά στη Βουλή. Δεν το ξέρουμε. Ροκ στη πράξη. Σκληρό ροκ. Της ζωής. Του θανάτου. Μας αφήνουν με κάτι "ψιλές". Ευτυχώς.
Η Λενάρα ήταν εκεί. Με τους «Ρηγάδες». Εμείς όχι. Θα μπορούσαμε. Την πέταξαν κάτω. Κλωτσιές στη κοιλιά και στο κεφάλι. Ήταν εκεί. Μπροστά στη Βουλή. Εμείς όχι. Ευτυχώς. Δυστυχώς.

«Ήμουν μέσα». Καβάλα. Αύγουστος 2011. «Νικηφόρος». Γλυκειά βραδυά. Για αλήθειες. Σάκης. Φίλος αγαπημένος, της ενηλικίωσης. Η κουβέντα λέγεται ανάλαφρα. Όπως όλα τα βαρειά πράγματα. Χωρίς περηφάνεια. Χωρίς ανασφάλεια. Απλώς, λέγεται. Μικρή. Σαν βουνό.
«Ήμουν μέσα». Ήρεμα μάτια. Ήρεμη φωνή. Γλυκειά βραδυά. Γλυκός άνθρωπος. Για αλήθειες.

Παράξενο μίξερ η μνήμη. Κολάζ εκτός ελέγχου. Λειαίνει την αιχμή. Την ακονίζει. Τη βάζει σε συρτάρια. Πλυμμένη. Καθαρή. Τη κλειδώνει. Ξεχνάς.
Μπαίνουν άλλες από δίπλα. Από πάνω. Οι μέρες φέρνουν. Πέρνουν. Παιρνούν.
Παράξενο ελατήριο η μνήμη. Τινάζεται εκτός ελέγχου. Καθαρό. Ακονισμένο. Με το τίποτε. Θυμάσαι.

Αρκεί ένα όνομα. Ντερτιλής. Ιωαννίδης. Μαστοράκης. Αρκεί μια εικόνα. Το τάνκς. Η πόρτα. Τα ρεπορτάζ.
Αρκεί ένας ήχος. «Εδώ Πολυτεχνείο». Ή ένα στιχάκι. «Σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες». «Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί».

Εδώ Πολυτεχνείο μου. «Στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή», όλα είναι συνειδητά.
Καλή επέτειο, αδέλφια.

Eίμασταν πάντα έτσι ή η κρίση βγάζει στον αφρό ό,τι κακό είχαμε μέσα μας ως λαός;

 
Διαβάζω από το πρωί και με εντυπωσιάζουν τα απαράδεκτα σχόλια για την ασθένεια και την αδυναμία του Αντώνη Σαμαρά που τον ανάγκασε να διακόψει την ομιλία στο συνέδριο του κόμματός του. Είναι δυνατόν να χαίρονται τόσοι Έλληνες για την αρρώστια κάποιου συνανθρώπου τους;
 

Να θεωρούν δικαίωμά τους, ίσως και υποχρέωση, να κάνουν άλλο ένα βλακώδες, κακεντρεχές χοντροκομμένο καλαμπούρι για να δείξουν τα δόντια τους μπροστά σε μια δύσκολη στιγμή κάποιου άλλου; Τόσο μίσος; Τόση αγένεια;

Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί πληθαίνουν οι τάξεις του κόμματος που πρεσβεύει το μίσος και την βία. Που μάχεται το διαφορετικό, την δημοκρατία την ίδια. Διότι για άλλη μια φορά επιλέγουμε αυτό που μας μοιάζει, που λέει πράγματα που σκεφτόμαστε. Που δεν τολμούσαμε να πούμε μόνοι μας.

Στέκομαι κάθε μέρα, σχεδόν μαζοχιστικά, στο περίπτερο και διαβάζω τίτλους εφημερίδων: «Κούφιες ελπίδες ο αγωγός». «Φούσκα ο προβλήτας της Cosco». «Δεν ισχύει το success story του ελληνικού τουρισμού». «Χαμένος κόπος οι προσπάθειες για εξαγωγές ελληνικών προϊόντων». Τι άθλιο εμπόριο μιζέριας και κατάθλιψης!

Ποιός είπε στους ηλίθιους καλοταϊσμένους πολυθεσίτες κονδυλοφόρους, ότι το κακό πουλάει; Ποιός τους διατάζει να κλείνουν ερμητικά κάθε μικρή χαραμάδα ελπίδας που πάει να ανοίξει; Γιατί αισθάνονται την ανάγκη να καταστρέφουν ό,τι άλλοι δημιουργούν; Από ζήλεια που οι ίδιοι δεν έμαθαν καν ελληνικά; Από επαγγελματικό ή από κομματικό καθήκον προς αυτούς που τους συντηρούν στα κρατικά και ιδιωτικά payrolls;

Και βέβαια, είναι σίγουρο πως όλα αυτά τα λιβελογραφήματα του χάους, κάποιοι τα διαβάζουν, τα διαδίδουν, τα ασπάζονται. Και τα κάνουν κομμάτι της καθημερινής κουβέντας τους, της σκέψης τους, της πρακτικής τους.

Δεν καταλαβαίνω την χώρα μου και κυρίως, δεν καταλαβαίνω εμάς τους ίδιους. Πάντα έτσι είμασταν; Πότε σάπισε τόσο πολύ μέχρι την ρίζα το γύρω μου; Τόσο απασχολημένος ήμουν με όσα κάνω εγώ και οι λίγοι φοβάμαι, άλλοι, σαν εμένα; Κοιτώντας να δημιουργήσω, να βελτιωθώ, να δουλέψω, να έχω μυαλό και βλέμμα καθαρό; Πώς δεν το κατάλαβα;

Συγχωρήστε με, δεν λέω ότι είμαι καλύτερος από κανέναν. Ούτε ότι εγώ είμαι ο καλός και οι άλλοι οι προβληματικοί. Μακρυά από μένα.

Δεν θεωρώ ότι κάνω κάτι ιδιαίτερο, πράττω το αυτονόητο. Το ανθρώπινο. Το ελληνικό. Ούτε δάφνες διεκδικώ, ούτε βραβεία. Μια ανάσα διεκδικώ, μία ηλιακτίδα ελληνικού ήλιου, ένα χαμόγελο από τον διπλανό.

Τι κρίμα! Ειλικρινά αναρωτιέμαι ολοένα και συχνότερα τελευταία, όχι πια αν θα σωθούμε, αλλά αν αξίζουμε την σωτηρία και αν πρέπει να μας σώσει κάποιος.

Γιατί μονάχοι μας δεν μπορούμε, αυτό είναι πλέον ολοφάνερο.

Ζήτω η εργατική Πρωτομαγιά! (the Greek version, 2013)

Ζήτω οι ασφαλώς εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς που επιλέγουν σοφά να κάνουν την στάση εργασίας τους από τις 6 μέχρι τις 9 (δηλαδή μέχρι τις 10).
Καθώς όλοι ξέρουμε ότι εκείνη την ώρα όλοι οι βιομήχανοι, οι μεγαλοτραπεζίται και οι εφοπλισταί πέρνουν τα λεωφορεία και τα τρόλλευ για να πάνε στα πολυτελές γραφεία τους και να ξεκινήσουν να ρουφάνε το αίμα της εργατιάς με το μπουρί.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς στους 1.500 εργατοπατέρες, επαγγελματίες αγωνιστές και στελέχη της κομματικής νομενκλατούρας που κανόνισαν την δυναμική, γεμάτη παλμό συγκέντρωσή τους στο Σύνταγμα στις 10:30 πμ.
Κάνοντας τις μετακινήσεις σχεδόν αδύνατες και παραλύοντας για 4 ώρες το κέντρο μιας πόλης 4.000.000, μαζί με την πολύπαθη, μισοπεθαμένη, ταλαιπωρημένη και ασφυκτιούσα αγορά, πασχαλιάτικα.
Χαλάλι όμως, καθώς το ισχυρό κτύπημα που δέχτηκε ο καπιταλισμός από την δράση αυτή, ήταν καθοριστικό. Οπότε, αποδεκτές και οι «παραπλεύρες απώλειες».

Μπράβο και στους, εκτός ΠΑΜΕ, 300 συναγωνιστές που κανόνισαν την ίδια ώρα την δική τους μεγαλειώδη μάζωξη στην Πατησίων, αποκλείοντας στρατηγικά και όσους μένουν απο εκείνη την μεριά της πόλης.
Μαζί με όσους ...πονηρούς σκέφτηκαν να πάνε από κει για να μην ταλαιπωρηθούν και να μην μπλοκαριστούν από τα συντρόφια του ΠΑΜΕ, στο Σύνταγμα. Με τέτοιες οργανωμένες μέθοδες, κατακτάμε τα δικαιώματά μας.

Καθώς, ως γνωστόν, νόμος είναι το δίκηο του εργάτη. Που δεν μπορεί να πάει στην ώρα του στην δουλειά που κρατάει με νύχια και με δόντια, εκτός και αν πάει με ταξί, περπατώντας ή αν βγάλει φτερά.
Δηλαδή του εργάτη, όπως τον ορίζουν οι εργατοπατέρες του ΠΑΜΕ και των «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων».

Στο κάτω-κάτω, η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία. Και όποιος δεν συμμορφώνεται οικειοθελώς, κακό του κεφαλιού του.

Καλή εργατική Πρωτομαγιά, σύντροφοι. Και του χρόνου δυνατά, να γκρεμίσουμε ξανά τον καπιταλισμό και να κάνουμε άλλο ένα άλμα προς την λαϊκή κυριαρχία.

Διπλή ομιλία στο πολυσυνέδριο "ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑΣ 2013" (Σάββατο 13 Απριλίου Μέγαρο Μουσικής)

Οι δύο τοποθετήσεις μου γίνονται στο πλαίσιο του καταξιωμένου πολυσυνεδρίου "ΠΑΝΟΡΑΜΑΤΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑΣ 2013", κατά την δεύτερη μέρα του (Σάββατο).

Η πρώτη, εντάσσεται στην ενότητα "Καινοτομική επιχειρηματικότητα στο τομέα των Τροφίμων" και αναφέρεται στην δυναμική συμβολή του branding στις εξαγωγές και στις πωλήσεις των ελληνικών προϊόντων. (13:15 - 14:45, Αίθουσα Σκαλκώτα).

Η δεύτερη, εντάσσεται στην ενότητα "Design και branding: μοχλοί καινοτομίας και εξωστρέφειας για το ελληνικό επιχειρείν", όπου θέμα μου είναι η Ταυτότητα προορισμού (City branding) και η σημασία του στην αειφόρο τουριστική ανάπτυξη ελληνικών προορισμών. (15:30 - 17:00, Αίθουσα MC2).


Για περισσότερες πληροφορίες, για το πλήρες πρόγραμμα και κρατήσεις θέσεων:
http://www.pan-orama.org/