Eδώ Πολυτεχνείο μου! (επί προσωπικού)

«Καλά να πάθουν τα τσογλάνια!». Καβάλα, 18 Νοέμβρη 1973. Στα έντεκα. Εικόνες στην ΥΕΝΕΔ. Η καγκελόπορτα πεσμένη. Τοίχοι γραμμένοι. Τζάμια σπασμένα. Δεν καταλαβαίνω. Νοιώθω. Κάτι έχει συμβεί. Συμβαίνει.
Ο γείτονας, βασιλοχουντικός, ερμηνεύει: «Τα τσογλάνια». Οι φοιτητές. Ο αγράμματος.
Η μάνα μου ακούει. Αμίλητη. Με κοιτάει βουρκωμένη. Δεν ξέρω γιατί. Γιατί. Κάτι έχει συμβεί. Κακό. Αμίλητο.

«Τι ζητάγατε μέσα στο Πολυτεχνείο;». ΚΕΒΟΠ, 20 Νοέμβρη 1973. Ο Mαστοράκης. Μαύρο γυαλί. Λευκά ψέματα. Ανάκριση σε ασπρόμαυρη οθόνη. Φάρσα. Βλέμματα τρομαγμένα. Ψυχρός ο φακός, γράφει. Φόβος. Σπασμένες οι φωνές. Φόβος.
Στο δρόμο. Στη γειτονιά. Ακόμη και εδώ, στη μικρή πόλη. Σιωπή. Βλέμματα κάτω. Βαρύς χειμώνας. Βαρεία μυαλά.
Δεκαετίες μετά. Ο γιός του τότε διοικητή του ΚΕΒΟΠ, πλέον συγγενής. Παράξενες τούμπες της ζωής.

«Τριήμερη αποβολή, σ’όποιον πάει». 1ο Αρρένων. 16 Νοέμβρη 1976. Η Ταμαμίδου. Ψηλά, στα σκαλιά. Έξαλλη. Γκρί. Σαν τη ρόμπα της. Ο γυμναστής σε ρόλο ΜΑΤ. Φωνές. Άγρια βλέμματα. Κόκκινα μάτια.
Στεφάνι στους νεκρούς; Αποβολή! Η Χούντα έπεσε. Όμως, νάτην. Όρθια. Ζωντανή. Ψηλά, στα σκαλιά. Στο προαύλιο. Γκρί. Να φτύνει σάλια, μαζί με τις κραυγές.

«Πάγωσε η τζιμινιέρα». Σινέ «Απόλλων». 17 Νοέμβρη 1978. Ούτε θυμάμαι πώς πήγα. Με ποιόν. Γιατί. Όμως, είμαι εκεί. Λάθρα. Είμαστε εκεί.
Στη σκηνή, η κομπανία. Ούτε θυμάμαι πώς πήγα. Θυμάμαι την έκσταση. Τα λόγια. Τα χρώματα. Τις χαμογελαστές ανάσες. Καταλαβαίνω. Πια, καταλαβαίνω. Δεν νοιώθω μόνο. Τη ποίηση στις νότες του Λοϊζου. Τις νότες στα λόγια του Λάδη. Φρέσκα. Κόκκινα. Γροθιά.
«Σηκώνουν τα πανώ». Κάλιο να πάμε όλοι μετανάστες. Από τότε. Είμαστε εδώ.

«Δεν θα δείρουμε απόψε;». Aθήνα. Ηπείρου και Αριστοτέλους. 17 Νοέμβρη 1980. Φοιτητής. Φοιτητές. Γιώργος. Νίκος. Λίτσα. Στέφανος. Club «Κύτταρο». «Socrates». Mακρυά απ’την πορεία. Δίπλα στην πορεία.
Η συναυλία τελειώνει. Μεσάνυχτα. Ροκ χαμόγελα. Ροκ νειάτα. Φοιτητές. Κλούβες. Φρένα. ΜΑΤ. Φωνές. Τρεις διμοιρίες. Για έξι παιδιά. Τοίχος ασπίδες. Δάσος γκλόμπ. Μαύρα σαν βρισιά. Σαν χούντα. Φωνές. Φόβος.
«Δεν θα δείρουμε απόψε;» Tρείς διμοιρίες. Κουμής. Κανελοπούλου. Νεκροί. Μπροστά στη Βουλή. Δεν το ξέρουμε. Ροκ στη πράξη. Σκληρό ροκ. Της ζωής. Του θανάτου. Μας αφήνουν με κάτι "ψιλές". Ευτυχώς.
Η Λενάρα ήταν εκεί. Με τους «Ρηγάδες». Εμείς όχι. Θα μπορούσαμε. Την πέταξαν κάτω. Κλωτσιές στη κοιλιά και στο κεφάλι. Ήταν εκεί. Μπροστά στη Βουλή. Εμείς όχι. Ευτυχώς. Δυστυχώς.

«Ήμουν μέσα». Καβάλα. Αύγουστος 2011. «Νικηφόρος». Γλυκειά βραδυά. Για αλήθειες. Σάκης. Φίλος αγαπημένος, της ενηλικίωσης. Η κουβέντα λέγεται ανάλαφρα. Όπως όλα τα βαρειά πράγματα. Χωρίς περηφάνεια. Χωρίς ανασφάλεια. Απλώς, λέγεται. Μικρή. Σαν βουνό.
«Ήμουν μέσα». Ήρεμα μάτια. Ήρεμη φωνή. Γλυκειά βραδυά. Γλυκός άνθρωπος. Για αλήθειες.

Παράξενο μίξερ η μνήμη. Κολάζ εκτός ελέγχου. Λειαίνει την αιχμή. Την ακονίζει. Τη βάζει σε συρτάρια. Πλυμμένη. Καθαρή. Τη κλειδώνει. Ξεχνάς.
Μπαίνουν άλλες από δίπλα. Από πάνω. Οι μέρες φέρνουν. Πέρνουν. Παιρνούν.
Παράξενο ελατήριο η μνήμη. Τινάζεται εκτός ελέγχου. Καθαρό. Ακονισμένο. Με το τίποτε. Θυμάσαι.

Αρκεί ένα όνομα. Ντερτιλής. Ιωαννίδης. Μαστοράκης. Αρκεί μια εικόνα. Το τάνκς. Η πόρτα. Τα ρεπορτάζ.
Αρκεί ένας ήχος. «Εδώ Πολυτεχνείο». Ή ένα στιχάκι. «Σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες». «Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί».

Εδώ Πολυτεχνείο μου. «Στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή», όλα είναι συνειδητά.
Καλή επέτειο, αδέλφια.