Tρικυμία εν κρανίω Ιορδανίδη (επί προσωπικού)

Ο κος Χάρης Ιορδανίδης, που συστήνεται ως δημοσιογράφος της μικρής μας πόλης, μου έκανε την τιμή να ασχοληθεί μαζί μου σε προχτεσινό σχόλιό του στο προσωπικό του ιστολόγιο (http://iordanidis.wordpress.com/) (*).

Συγκεκριμένα έγραψε τα εξής “διασταυρωμένα” και “αποκαλυπτικά”:
…“Αγκαλιές και φιλιά, και με το Επιμελητήριο έχει ο εθνικός μακετίστας… έτσι εξηγείται η ταυτότητα σε κάποια ζευγαράκια που εξυπηρετούν αμφότερους. Κωστή μου τέτοια κολεγιά δεν την φανταζόταν κανείς μας και κανείς τους.”…

Επειδή δεν συνηθίζω να κάνω την “πάπια” σε προκλήσεις, κάτι που όσοι με ξέρουν το γνωρίζουν καλά, του απαντώ ότι το σχόλιό του είναι κατάπτυστο και με προσβάλει σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο.

Ο εν λόγω κύριος έχει κάνει προ πολλού τη διαδικασία αυτή επάγγελμα. Θεωρεί ότι μπορεί να γράφει και να λέει ότι του κατέβει για όποιον του γυαλίσει. Χωρίς φυσικά να το ελέγξει, να το ψάξει και να το διασταυρώσει. Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε. Πιστός οπαδός του Γκαίμπελς, ακολουθεί πιστά την σκέψη εκείνου: “Ρίξε, ρίξε λάσπη, στο τέλος κάτι θα κολλήσει”.

Έχει αναλάβει εργολαβικά το ρόλο του Καβαλιώτη Ζορρό που συνδυάζει μαζί και το αλάθητον του Ποντίφικος. Τίποτε δεν μένει κρυφό από το μεγάλο μάτι του κου Χάρη. Ολα τα ανακαλύπτει και όλα τα αποκαλύπτει. Μαζί και την ανεπάρκειά του.

Εμένα με πήρε η “μπάλα” για δύο λόγους:
1ον Γιατί κτυπώντας εμένα, θεωρεί ότι θίγει τον Δήμαρχο και τον Πρόεδρο του Επιμελητηρίου. Δύο ανθρώπους πολύ σημαντικότερους από τον ίδιο, που με τιμούν με τη φιλία και την εκτίμησή τους, δύο έννοιες άγνωστες στον κο Χάρη. Σημαντική λεπτομέρεια: αυτό συνέβαινε και ΠΡΙΝ γίνουν Δήμαρχος ο ένας και Πρόεδρος ο άλλος.

2. Γιατί ίσως οι μόνοι που “πουλάνε” στην πόλη μας, είναι ακριβώς αυτοί οι δύο άνθρωποι. Και ο κος Χάρης αποφάσισε να πάρει ένα μέρος των “πωλήσεων” αυτών. Ως μη όφειλε.

Φαντάζομαι ότι στο φανταστικό κόσμο όπου ζεί ο κος Χάρης, όλα είναι μαύρα, βρώμικα, σκονισμένα και αραχνιασμένα. Όλοι είναι λαμόγια, διαπλεκόμενοι και πρόστυχοι. Οτι η τεράστια δημοσιογραφική του πείρα τον έκανε κυνικό, χοντροκομμένο, χωρίς μέτρο και φραγμούς. Και ότι από ένα σημείο και μετά, κόλλησε την ίδια αρρώστια που θεωρεί ότι τάχθηκε να κυνηγάει.

Όλα αυτά ίσως τα καταλαβαίνω αλλά δεν τα κατανοώ. Και δεν τα δέχομαι. Δεν τα ανέχομαι. Του απαντάω λοιπόν από τις γραμμές αυτές ότι καλά θα κάνει να αρχίσει να ενεργεί όπως και αυτοί που κάνουν πραγματικά την δουλειά που ισχυρίζεται ότι κάνει. Να ψάχνει λίγο περισσότερο και να γράφει λίγο λιγότερο. Και να μην κρίνει πάντα εξ ιδίων.

Επειδή στην πόλη μας όλοι γνωριζόμαστε, και τα τηλέφωνα είναι γνωστά, αν έχει θέμα ή απορία σχετικά με μένα, δεν έχει παρά να με ρωτήσει. Πρίν αναφερθεί ξανά σε μένα. Αυτό λέγεται δημοσιογραφία. Ας το δοκιμάσει κάποια στιγμή.

(*) Φίλοι δημοσιογράφοι μου υπέδειξαν ότι όλο αυτό είναι μία “κραυγή για προσοχή” του εν λόγω ανθρώπου, καθώς είναι απομονωμένος από το σινάφι του και την πόλη ολόκληρη. Οτι με την συμπεριφορά του έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας. Και ότι με το σχόλιό μου θα του κάνω διαφήμιση καθώς μάλλον είναι και ο μόνος αναγνώστης του blog του. Μπορεί να είναι και έτσι.

Επειδή όμως κάποια στιγμή πρέπει κάποια πράγματα να λέγονται με το όνομά τους, και επειδή στις μέρες μας περίσσεψε το θράσος, αποφάσισα να μην αφήσω αναπάντητη την πρόκλησή του. Και δηλώνω ότι είμαι στην διάθεσή του για ό,τι άλλο.

http://www.allpackhellas.gr/live.html

http://www.allpackhellas.gr/live.html

Στo λίνκ αυτό θα μπορέσετε να παρακολουθήσετε διαδικτυακά τις εργασίες του 2ου συμποσίου "Package & label Design" (Tετάρτη 14 Δεκέμβρη, από τις 4 το απόγευμα).

Συντονιστείτε!

2ο Συμποσιo Package & Label Design. Παρακολουθήστε το, ζωντανά ή διαδικτυακά!

Μία πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση που διοργανώνει στις 14 Δεκέμβρη η πάντα δραστήρια All Pack Hellas του Γιώργου Τριανταφύλλου. Θα φιλοξενηθεί στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (Βασ. Κωνσταντίνου 48, Αθήνα) και αρχίζει στις 16.00.

Μπορείτε να την παρακολουθησετε ζωντανά με δωρεάν είσοδο, ή και διαδικτυακά στον υπολογιστή σας.

Περισσότερες λεπτομέρειες και πληροφορίες:

http://www.allpackhellas.gr/

Sleepless in Andrianoupolis!

Mια βιβλιοκριτική από έναν ερασιτέχνη αναγνώστη

Έχετε κοιμηθεί ποτέ στην Aνδριανούπολη; Άραγε, τι ιδιαίτερο έχει ο ύπνος εκεί; Tι εννοεί ο Θοδωρής Γκόνης με αυτή την αινιγματική φράση; Kαι γιατί την κάνει τίτλο του βιβλίου του;

Πρόθεση μου δεν είναι να αποκαλύψω. Ούτε να ερμηνεύσω τις λέξεις του Γκόνη. Διάθεσή μου, να προτείνω ένα τρόπο ξεκλειδώματος: Τα πυκνά, εσωτερικά κείμενα του Θοδωρή δεν διαβάζονται με τα μάτια. Ούτε με το μυαλό. Τα νοιώθεις με τις αισθήσεις. Το ένστικτο και την καρδιά.

Ο Γκόνης γράφει όπως μιλάει. Όπως σκέφτεται, τελικά. Με μικρές, νευρικές λέξεις. Που στην πρώτη ανάγνωση δείχνουν συχνά αταίριαστες. Παράταιρες. Οι συνδυασμοί τους σε ξαφνιάζουν. Σε βάζουν σε εγρήγορση. Και πρέπει να διαβάσεις όλο το κείμενο για να χαρείς την επίγευσή του. Δεν υπάρχει ανάγκη να καταλάβεις γιατί η κάθε λέξη υπάρχει. Τι εννοεί. Χρειάζεται να ανοίξεις και να δεχτείς. Και όλα μπαίνουν στην θέση τους, αρμονικά.

Ο Θοδωρής δεν εκβιάζει την σημασία και το μήνυμα με τα γραπτά του. Δεν αισθάνεται καν την ανάγκη να συμπυκνώσει το νόημα σε τίτλους. Τα κεφάλαιά του ξεχωρίζουν με αριθμούς. Αύξοντες αριθμούς. Αντιμετωπίζει φιλελεύθερα τον αναγνώστη του. Τού αποκαλύπτεται. Τον εκθέτει στο ιδιότυπο χιούμορ του. Τον ταξιδεύει.

Τον πάει μέχρι τα σύνεφα και πάνω απο αυτά. Μόνο και μόνο για να του δείξει ότι τα καλά είναι κάτω. Στο έδαφος. Εκεί από όπου ξεκίνησε.

Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό όλων όσων κάνει ο Θοδωρής. Ονειρεύεται, πετάει, αλλά με τα πόδια στέρεα. Θεμέλια. Άγκυρες. Που δεν του απαγορεύουν να ξανοιχτεί μεσοπέλαγα. Αντίθετα. Εχει ρίζες βαθειές γι’αυτό μπορεί και τρέχει.

Συχνά ο ρυθμός στο λόγο, τα λογοπαίγνια που γίνονται ομοιοκαταληξίες για να δείξουν πόσο κοινά σημεία έχουν τα αντίθετα, δείχνουν τον στιχουργό Γκόνη. Και ακόμη και αν ο πεζός του λόγος είναι δύσκολο να μελοποιηθεί, ο ρυθμός είναι πάντα παρών. Είναι ένας εσωτερικός ρυθμός, μια πειθαρχία που γνωρίζει σαν δεύτερη φύση πια, πώς να πει όσα πρέπει να ειπωθούν με τρόπο γοητευτικό. Ιδιότροπο. Τόσο, όσο για να γίνουν ενδιαφέροντα τα λόγια. Να μην μπορείς τα προσπεράσεις. Να τα απορρίψεις, ναι. Να διαφωνίσεις. Αλλά όχι να τα αγνοήσεις.

Ο Θοδωρής είναι ένας αμετανόητος παρατηρητής. Βλέπει, δεν κοιτάει. Αφουγκράζεται, δεν ακούει. Αυτή είναι η πρώτη ύλη του. Μαζί με τις παραστάσεις και τα διαβάσματα, είναι οι κουβέντες. Ο δρόμος. Οι άνθρωποι.

Με αυτά συνθέτει τα κείμενά του. Δείχνοντας στον αναγνώστη που θα τον εμπιστευτεί, ότι μπορεί να υπάρχει και άλλη ανάγνωση σε ό,τι ζει. Οχι απαραίτητα πιο όμορφη. Ούτε πιο αισιόδοξη. Σίγουρα όμως αληθινή.

Eίναι φανερό πως δεν γράφει για την ομορφιά των λέξεων. Και ας τις διαλέγει τόσο προσεκτικά. Δεν τον αφορά η εικόνα των προτάσεών του. Οι λέξεις είναι απλά τα εργαλεία. Χρηστικά τις αντιμετωπίζει. Σαν ψηφίδες. Που από μόνες τους δεν είναι τίποτε. Είναι ευτελείς. Πετραδάκια. Δεν διεκδικούν δάφνες πολύτιμου λίθου.

Τον αφορά το τελικό μωσαϊκό. Αυτό που φτιάχνουν τα πετραδάκια όλα μαζί. Και που για να δείς την ομορφιά τους πρέπει να κρατήσεις μιαν απόσταση. Να κάνεις δυο βήματα πίσω. Να ανεβείς ένα σκαλάκι. Να μισοκλείσεις τα μάτια και δείς όλη την εικόνα.

Το βιβλίο διαβάζεται εύκολα. Μονορούφι. Αρκεί να το προσεγγίσεις με σεμνότητα, σαν ίσος προς ίσο. Χωρίς δυσπιστία. Έτοιμος.

Και είναι από αυτά που ξέρεις πως θα τα ξαναδιαβάσεις γρήγορα. Θα θελήσεις τις σελίδες του. Θα αναζητήσεις την αίσθηση της πρώτης ανάγνωσης. Και διαισθάνεσαι πως την επόμενη φορά, ίσως ανακαλύψεις και κάτι άλλο ανάμεσα στις γραμμές. Ή πίσω από αυτές.

Σπάνια έχει συμβεί να γνωρίζω προσωπικά τον συγγραφέα ενός βιβλίου που διαβάζω. Θα εκμεταλευτώ την εξαίρεση και θα πω πως το βιβλίο είναι του Θοδωρή. Είναι ο Θοδωρής. Παραμένει προσωπικό και μαζί, γενναιόδωρο. Σου χαρίζεται και σου χαρίζει. Όποιος είχε την χαρά να συζητήσει μαζί του, θα διακρίνει τα κοινά σημεία.

Αλλά μην πιστεύετε εμένα. Άλλωστε και εγώ ένας απλός αναγνώστης είμαι. Σαν και εσάς. Ένας ερασιτέχνης. Εγώ μόνο μια συμβουλή έχω: Δοκιμάστε το βιβλίο. Κοιμηθείτε το δικό σας ύπνο της Ανδριανουπόλεως.

Μόνο έτσι θα καταλάβετε την γεύση των ασπρόμαυρων μήλων του εξωφύλλου του. Και τη χρωματιστή ποίηση των σελίδων του. Πάνω και κάτω από τα σύννεφα.

ΥΓ. Επιτρέψτε μου κλείνοντας, να αναφερθώ πιο προσωπικά στο θέμα και στον συγγραφέα του. Ημουν παρόν προχτές στον Ιανό, στην παρουσίαση του βιβλίου. Σε μία σεμνή εκδήλωση, σαν τον ίδιο το Θοδωρή. Που την λάμπρυναν αυτοί που ήρθαν για να τον τιμήσουν, με τα λόγια και με τα βλέμματά τους.

Συνειδητοποίησα λοιπόν, καθισμένος σε μια άκρη της αίθουσας, παρατηρώντας με την σειρά μου, ότι ο Γκόνης κάθε άλλο παρά ετερόφωτος είναι, όπως ίσως θεωρούν κάποιοι στην πόλη μας. Διαισθάνομαι ότι μάλλον δεν του κάνουμε καμμία χάρη, εδω στην Καβάλα. Δεν εξαρτάται από μας, ούτε επαγγελματικά, ούτε καλλιτεχνικά. Διατηρεί μία τίμια σχέση μαζί μας και με το έργο που ανέλαβε και παρέδωσε τρία χρόνια τώρα. Και θα συνεχίσει και με το επόμενο Φεστιβάλ Φιλίππων , που ήδη έχει φτιάξει στο μυαλό του.

Με ωριμότητα και αυτοπεποίθηση, χωρίς να τον αποτρέπουν τα εμπόδια. Που ναι, υπήρξαν και υπάρχουν, μη γελιόμαστε. Μαζί με την αμφισβήτιση, την καχυποψία, την άδικη επίκριση.

Είδα προσωπικότητες της τέχνης του, της κάθε τέχνης του, του θεάτρου, της μουσικής, της ποίησης, να τον αντιμετωπίζουν σαν έναν από αυτούς.

Ο Θοδωρής το έχει κατακτήσει αυτό που μπορούσε. Και δεν του το παίρνει κανείς. Δεν εξαρτάται από κανέναν. Το έχει.

Χτες, μιλώντας μαζί του μου είπε πως στεναχωριέται γιατί η κατάσταση που ζούμε σαν χώρα, έχει κάνει τον λόγο, την δουλειά του πολύ πιο δύσκολη. Νοιώθει ότι πληθαίνει η δυσπιστία απέναντι σε όποιον και αν προσπαθεί να πεί κάτι. Με κείμενα ή με στίχους.

Του απαντάω μέσα από αυτές τις λίγες γραμμές ότι κακώς ανησυχεί. Και έχω 200 τραγούδια και ένα φρέσκο βιβλίο για να του το αποδείξω. Αρκεί να συνεχίσει να βλέπει, να αφουγκράζεται και να παρατηρεί. Αυτό αρκεί.

Εκλογές, ακυβερνησία, επιλογές και σενάρια

Η σύντομη αυτή ανάλυση γράφτηκε ως απάντηση στο facebook, στο προφίλ της φίλης Θωμαής Παγιάντζα, αλλά επειδή θεωρώ πως είναι επίκαιρο, το αναδημοσιεύω. Το θέμα: η απαίτηση για άμεσες εκλογές εδώ και τώρα από αρκετούς. Ρωτάω λοιπόν, για να μην πελαγοδρομούμε:

1. Χρειαζόμαστε την 6η δόση εδώ και τώρα, ναι ή όχι;

2. Oι εκλογές εδώ και τώρα, βοηθούν να την πάρουμε;

3. Kινδυνεύουμε να βρεθούμε εκτός ΕΕ και ευρώ; Αντέχουμε; Θέλουμε;

4. Oι εκλογές εδώ και τώρα, μας φέρνουν πιο κοντά στο ευρώ ή πιο μακρυά, αν δεν μας πετάνε αυτόματα εκτός;

5. Ομοίως για το νέο δάνειο. Το χρειαζόμαστε απολύτως, ναι ή όχι;

6. Oι εκλογές εδώ και τώρα, βοηθούν να το πάρουμε;

7. Η χώρα ζεί σε μια συνεχή αναστάτωση και αβεβαιότητα. Αντέχει την απόλυτη ακινησία και τον άκρατο λαϊκισμό 3 μηνών προεκλογικού αγώνα εδώ και τώρα;

8. Βελτιώνουμε έτσι την θέση μας, την εικόνα μας, την διαπραγματευτική μας δυνατότητα, τις επιλογές μας, την αξιοπιστία μας;

Και επιτέλους τι περιμένουμε να προκύψει από τις εκλογές; Αυτοδυναμία δεν προκύπτει εκτός τρομερού απροοόπτου για κανένα. Aς εξετάσουμε λοιπον τα σενάρια (με δεδομένα όλα τα παραπάνω διλήματα):

Α. 1ο κόμμα η ΝΔ. Θα συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ; Γιατί δεν το κάνει εδώ και τώρα όπως απαιτούμε οι περισσότεροι; Πρέπει να περάσουμε όλα αυτά για να συμβεί;

B. 1o κόμμα η ΝΔ. Δεν συνεργάζεται με κανένα. Ξανά εκλογές. Που πιθανότατα πάλι δεν θα δώσουν αυτοδυναμία. Αντέχουμε; Tι κερδίζουμε;

Γ. 1ο κόμμα το ΠΑΣΟΚ. Οριακά. Συννενόηση με την αριστερά καμμία. Θα συνεργαστεί με την ΝΔ; Γιατί όχι τώρα;

Δ. 1ο κόμμα το ΠΑΣΟΚ. Πάλι εκλογές. Mας πέρνει; To κέρδος;

Θέμα, εθνική κυριαρχία.

Καταρχήν αν δεχτούμε ότι έχει ήδη χαθεί, δεν βοηθούν οι εκλογές. Αλλά ας δεχτούμε ότι, παρόλα αυτά, κάτι περισώζεται. Τι εναλλακτικές έχουμε, μετά τις εκλογές;

Α. Ακυβερνησία και συνεχείς εκλογές. Προασπίζεται η εθνική κυριαρχία μας;

Β. Συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Τι θα αλλάξει από το σήμερα;

Γ. Συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Τι θα αλλάξει απο το σήμερα;

Δ. Αυτοδυναμία ΝΔ, κάποια στιγμή. Με δεσμευμένο δια του λόγου του τον αρχηγό της. Τι αλλάζει;

Όσο φορτώνεσαι με χρέη, χάνεις ευελιξία. Και φορτώνεσαι περισσότερα, ιδιαίτερα όταν δεν τα διαχειρίζεσαι καλά. Είναι έξυπνο να χάνεις και την όποια δυνατότητα έχεις σήμερα;

Αυτά που μου φαίνονται πιο λογικό αυτή τη στιγμή, είναι:

1. Να ηρεμήσουμε όλοι μαζί

2. Να παραμείνουμε μέσα στο παιχνίδι

3. Να αφήσουμε την κινδυνολογία, τα σενάρια, τις συνομωσίες, τις διχαστικές συζητήσεις, τους λεονταρισμούς, τις εθνικές κορώνες

4. Να περισώσουμε όσα ίχνη σοβαρότητας μας απέμειναν

5. Να επανακτήσουμε όση αξιοπιστία καταφέρουμε

6. Να δουλέψουμε, ιδιαίτερα ο δημόσιος τομέας

7. Να αποκτήσουμε μια μίνιμουμ βάση συζήτησης

8. Να πάμε σε εκλογές συντεταγμένα, χωρίς πανικό, όλων των παραπάνω δοθέντων.

Ολα αυτά είναι εφικτά σε ένα 6μηνο αν το θελήσουμε και το προσπαθήσουμε. Αποφεύγοντας περιπέτειες.

Δημοψήφισμα: Εν ψυχρώ ανάλυση μίας έρευνας για ένα θερμό θέμα!

Διαδικτυακή έρευνα της εφημερίδας "ΤΟ ΒΗΜΑ" (Τετάρτη 02 / 11 / 2011, 12:10 το μεσημέρι).

Με όλες τις αιρέσεις και αντιρρήσεις περί διαδικτυακών ερευνών ενεργές και σεβαστές, αξίζουν αναφοράς 6 παρατηρήσεις:

1. Το δείγμα είναι εξαιρετικά υψηλό (11.501 σε πολύ λίγο χρόνο). Για να υπάρχει μέτρο σύγκρισης, μία τυπική έρευνα για να έχει αξιοπιστία διερευνά ένα δείγμα περίπου 1.000 πολιτών.

2. Η σχέση ΝΑΙ / ΟΧΙ παραμένει σχεδόν παγιωμένη τις τελευταίες 12 ώρες, αν και αυξήθηκαν κατά 20% οι συμμετέχοντες.

3. Η διαφορά μεταξύ των 2 κύριων επιλογών ουσιαστικά δεν υπάρχει, αν σκεφτεί κανείς ότι το όριο του στατιστικού λάθους τοποθετείται περίπου στα 2,5%

4. Η αποδοχή της επιλογής ΝΑΙ απέχει εντυπωσιακά από ότι θεωρείται περίπου δεδομένο από Ευρωπαίους, πολιτικούς, αναλυτές και δημοσιογράφους.

5. Αθροιστικά το ποσοστό των επιλογών „Λευκό“ „Ακυρο“, „Αποχή“ παραμένει ιδιαίτερα χαμηλό

6. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι τα ΝΑΙ στις άλλες 2 πιθανές ερωτήσεις του δημοψηφίσματος („ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην παραμονή μας στην ΕΕ“ και „ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην παραμονή μας στο ευρώ“) θα ξεπεράσουν ίσως σημαντικά το 50%.

Για να βοηθηθούμε όλοι στις σκέψεις και τους προβληματισμούς μας.

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Eλληνικό City Branding: “Πίστευε και μη ερεύνα”;

Σε πρόσφατη συνομιλία μου με εραιτό υπεύθυνο τουρισμού κάποιας Περιφέρειας της χώρας μας, μου ετέθει ένα ενδιαφέρον ερώτημα:
„Η περιοχή μας είναι από τις πιο προσεγμένες περιβαλοντικά. Τις πιο αμόλυντες. Συζητάμε να προσελκύσουμε οικολογικό τουρισμό και να επενδύσουμε άμεσα στην κατεύθυνση αυτή“.

Ρώτησα με την σειρά μου: „Όπως κάνουν ποιοι άλλοι προορισμοί σήμερα; Σε ποιές βέλτιστες πρακτικές στηρίζεστε;“
„ Δεν ξέρουμε“, πήρα την απάντηση.

„Ποιοί είναι αυτοί που αγοράζουν τέτοιο τουρισμό, ποιο είναι το προφίλ τους, η εθνικότητα, το οικονομικό / μορφωτικό επίπεδό τους, τα μέσα επικοινωνίας που προτιμούν;“
„ Oύτε αυτά τα γνωρίζουμε“, παραδέχθηκε ο υπεύθυνος.

„Τι ακριβώς έχει να πεί, να „πουλήσει“ η Περιφέρειά σας στην κατεύθυνση του οικολογικού τουρισμού; Tι την κάνει μοναδική; Ποιά είναι η εξειδικευμένη τουριστική πρόταση της και γιατί πρέπει να προτιμηθεί από άλλες;“
„Δεν είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε αυτή την στιγμή“.

„Μέσα από ποιά κανάλια επικοινωνίας θα προβάλλει το όποιο μήνυμά της η Περιφέρεια και με τι στόχο; Με τί „εργαλεία“; Tι αναμένει σε αφίξεις και έσοδα;“
„Θα πάμε σε εκθέσεις (σημ.: γενικές; εξειδικευμένες; επαγγελματικές; τοπικές;), θα βγάλουμε έντυπα (σημ.: με τί στόχο; με τι μήνυνα; με τι δομή και θεματολογία;) και θα το προσπαθήσουμε“, ολοκληρώθηκαν οι απαντήσεις.

Ποιά είναι η Περιφέρεια; Καμμία σημασία δεν έχει, καθώς θα μπορούσε να είναι σχεδόν οποιαδήποτε της πατρίδας μας, ειδικά αν αντί για „οικολογικός τουρισμός“ χρησιμοποιηθεί άλλη τουριστική στόχευση.

Ακόμη, στην θέση της Περιφέρειας αυτής, θα μπορούσε επίσης να είναι η συντριπτική πλειοψηφία των Δήμων της Ελλάδας. Στην χώρα μας, στο θέμα της τουριστικής ανάπτυξης και, πιο εξειδικευμένα, του τουριστικού μάρκετινγκ ισχύει η παλιά δογματική φράση: „Πίστευε και μη ερεύνα“.

Σχεδόν κανένας δεν αναρωτιέται για θεμελειώδη στρατηγικά ζητήματα:
- Ποιό είναι το τουσριστκό προϊόν μας, σε ποιόν το προτείνουμε, και σε ποια τιμή;
- Ποιό είναι το κορυφαίο διακριτικό μας πλεονέκτημα (USP);
- Ποιό ακριβώς είναι το κοινό-στόχος μας, που βρίσκεται και τι περιμένει να ακούσει; Σε τί τόνο φωνής;
- Ποιός είναι ο ανταγωνισμός μας και πως προβάλλεται;
- Ποιά είναι τα κανάλια επικοινωνίας που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ώστε να έχουμε την καλύτερη σχέση επένδυσης / αποτελέσματος;
- Ποιές και τι είδους μελέτες προετοιμασίας πρέπει να γίνουν ΠΡΙΝ επικοινωνήσουμε το οτιδήποτε;
- Ποιούς συνεργάτες χρειαζόμαστε και που θα τους βρούμε;
- Tι επένδυση απαιτείται και πότε θα κάνουμε απόσβεση;
- Ποιός είναι ο στόχος μας και τι χρονοδιάγραμμα έχουμε;

Aυτή είναι σε συντομία, η πρώτη ομάδα σημαντικών ερωτημάτων. Ακολουθεί μια δεύτερη, πιο εξειδικευμένη, προς το εσωτερικό του τόπου:
-Τι πιστεύει η τοπική κοινωνία, οι απλοί πολίτες, για το θέμα „τουριστική ανάπτυξη“; Βλέπουν τον εαυτό τους και το μέλλον της οικογενείας τους μέσα από αυτήν; Συμφωνούν; Ποιά είναι τα όνειρά τους για τον τόπο τους;
- Tι άποψη έχουν οι τοπικοί διαμορφωτές γνώμης και οι σημαντικές προσωπικότητες που κατοικούν στον τόπο ή κατάγονται από αυτόν, για το θέμα; Τι προτείνουν;
- Τι άποψη έχουν οι υπόλοιποι φορείς (οικονομικοί, επιστημονικοί, θρησκευτικοί, καλλιτεχνικοί και κουλτούρας κλπ) του τόπου; Tι ενέργειες κάνουν ήδη ή ετοιμάζουν; Τι περιθώρια συνεργασίας μαζί τους υπάρχουν; Τι κονδύλια, δυνατότητες και δυνάμεις διαθέτουν;
- Τι προσπάθειες έχει κάνει ο τόπος μέχρι τώρα στο τομέα „τουριστική ανάπτυξη“, πόσο απέδωσαν και γιατί;
- Tι κενά και τι ελλείψεις έχει ο προορισμός (σε υποδομές, σε σημεία ενδιαφέροντος, σε κλίνες, σε πάρκινγκ, σε μουσεία, σε επικοινωνία κλπ); Πώς και πότε μπορούν να τις διορθωθούν;

Η τρίτη εξίσου σημαντική σειρά ερωτημάτων στοχεύει προς τα έξω:
- Πώς αντιλαμβάνονται σήμερα τον τόπο οι άνθρωποι που θα θέλαμε να προσελκύσουμε; Ποιά εικόνα έχουν για αυτόν, αν έχουν κάποια;
- Aν δεν έχουν εικόνα, γιατί συμβαίνει αυτό; Πως διορθώνεται;
- Αν έχουν εικόνα και είναι σχετικά θετική, πόσο αυτή διαφέρει / απέχει από αυτή που επιθυμούμε να έχουν; Πως θα μειωθεί η απόσταση ανάμεσα στα δύο αυτά σημεία (σημερινή και μελλοντική επιθυμητή εικόνα);
- Αν έχουν κακή εικόνα, πως αυτή διαμορφώθηκε; Και πως μεταστρέφεται;
- Ποιούς προορισμούς επιλέγουν σήμερα όλοι αυτοί οι αυριανοί επισκέπτες μας και με τί κριτήρια; Με τί συχνότητα;

Προφανώς, τα στρατηγικά ερωτήματα δεν εξαντλούνται σε όσα προαναφέρθηκαν, αυτά όμως είναι από τα πιο ουσιώδη.

Πρέπει να γίνει σαφές ότι η επιτυχία κάθε προσπάθειας τουριστικής ανάπτυξης, είναι ευθέως ανάλογη με το πόσο ρεαλιστικές, εμπεριστατωμένες και ειλικρινείς απαντήσεις θα δώσει ο προορισμός στις ερωτήσεις αυτές, πριν ξεκινήσει την οποιαδήποτε τακτική ενέργεια προβολής.

Αρκετά από τα ερωτήματα απαιτούν ειδική τεχνογνωσία, εξειδικευμένα ερευνητικά εργαλεία και έμπειρους συνεργάτες για να απαντηθούν. Και μία αρχική επένδυση, που όμως με την σειρά της θα προφυλάξει τα υπόλοιπα κονδύλια από αστοχίες, θα ελαχιστοποιήσει τις πιθανότητες αποτυχίας του όλου εγχειρήματος και θα διασφαλίσει την επιτυχία σε βάθος χρόνου.

Η ερευνητική αυτή διαδικασία λειτουργεί ως ο ακούραστος θεματοφύλακας της προσπάθειας κάθε τόπου να γίνει επώνυμος τουριστικός προορισμός.

Αποτελεί το θεμέλιο της απαραίτητης Στρατηγικής τουριστικής ανάπτυξης και διαμόρφωσης Ταυτότητας Προορισμού, και το βασικό συστατικό κάθε τακτικής ενέργειας που θα ακολουθήσει. Αλλιώς, ο προορισμός βαδίζει στα τυφλά και επιχειρεί σε ένα διεθνές περιβάλλον που γίνεται καθημερινά πιο ανταγωνιστικό και πιο απαιτητικό.

„Aποκλείεται να πετύχει ο προορισμός θετικά αποτελέσματα, χωρίς να μπεί σε όλη αυτή την διαδικασία έρευνας και στρατηγικής;“, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς. Μια πολύ μικρή τέτοια πιθανότητα, δεν μπορεί να αποκλειστεί εντελώς.

Όμως, ακόμη και αν ο προορισμός επιτύχει κάποια αποτελέσματα, θα είναι τυχαία, πρόσκαιρα και ευάλωτα. Δεν θα τα κεφαλαιοποιήσει επαρκώς, δεν θα γνωρίζει γιατί πέτυχε και τι πρέπει να κάνει για να συνεχίσει να έχει επιτυχίες. Με την αποτυχία να περιμένει στην επόμενη στροφή.

Όσο και αν όλα αυτά δείχνουν προφανή και αυταπόδεικτα, και πράγματι είναι για όλους τους επιτυχημένους προορισμούς εκτός Ελλάδος, στην χώρα μας ακόμη θεωρούνται …καινοτομίες.

Και οι ελληνικοί προορισμοί που θα οργανώσουν την προσπάθειά τους σε σωστές βάσεις, θα έχουν ένα σημαντικό προβάδισμα, βαδίζοντας στα σίγουρα και με σχέδιο.

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο έγκυρο εξειδικευμένο ελληνικό blog www.citybranding.gr.)

Όπερα της πεντάρας

“…Τι περιμένουμε στην αγορά στο ΟΣΚΑΡ συναθροισμένοι;
Είναι η όπερα να φθάσει σήμερα… ”

Με αυτά και με εκείνα έφτασε και στην πόλη μας η όπερα. Kαι όχι κάποια τυχαία, η Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης, από τις σημαντικότερες του κόσμου.

Και ξεκίνησε ξαφνικά καβγάς μεγάλος! Όχι για το αν η όπερα είναι καλή σαν είδος τέχνης, ούτε αν η επιλογή της Μετροπόλιταν είναι η καλύτερη. Αυτά λίγο νοιάζουν τους περισπούδαστους επικριτές. Κανείς τους σχεδόν δεν εξέτασε αν το ίδιο το γεγονός είναι καλό, χρήσιμο, σημαντικό.

Αυτό που τους ενδιέφερε μόνο, είναι το πόσο θα μας κοστίσει ως Δήμος. Για την ακρίβεια πόσο ΑΚΡΙΒΩΣ θα μας κοστίσει.

Γράφτηκαν λοιπόν απο κάποιους σελίδες ολόκληρες για τον ακριβή μέχρι πεντάρας, που λέει και ο Μπρέχτ, υπολογισμό το αναλυτικό κόστος. Πήραν τα κομπιουτεράκια φωτιά! Και έγιναν οι “μεγάλες αποκαλύψεις”.

Μάλιστα, με αναφορά λεπτομερή στο σε ποιόν θα πάει κάθε πεντάρα. Ονομαστικά! Έτσι, για να δείχνουμε με το δάκτυλο και αυτούς που θα κερδίσουν από όλη αυτή την ιστορία. Να ξέρουμε ποιους άλλους θα τιμωρήσουμε στην κεντρική πλατεία για το σκάνδαλο, μαζί βέβαια με την δημοτική αρχή.

Και ναι, προκύπτει ότι υπάρχει πρόβλημα μείζον:
“Η δημοτική αρχή ψεύδεται. Δεν θα στοιχίσει 700 ευρώ την παράσταση, όπως δήλωσε ο δήμαρχος!” μας αποδεικνύουν οι “λογιστές της όπερας”. “Στην πραγματικότητα, θα στοιχίσει 1.143 ευρώ και 37 λεπτά!”

Τουτέστιν; 443 ευρώ και 37 λεπτά παραπάνω! (*) Δηλαδή θα πρέπει να κοπούν 17 (δεκαεπτά) ολόκληρα εισητήρια επιπλέον για να καλυφθεί η διαφορά!

Εννοείται πως κανείς τους δεν υπολογίζει καν την πιθανότητα η πόλη μας να έχει και …χρηματικό κέρδος από τα εισητήρια, εκτός από ό,τι κερδίζει πολιτιστικά. Ούτε εξετάζουν την αξία του γεγονότος. Ούτε το ότι η πόλη μας παρουσιάζεται και ακούγεται σαν ένας από τους τόπους που φιλοξενούν το σημαντικό αυτό γεγονός. Και ας διεκδικούμε τον τίτλο μιας πόλης του πολιτισμού καθώς αυτός αναγνωρίζεται ένας από τους πυλώνες που μπορούν να στηρίξουν την ανάπτυξή μας.

Ούτε αποτιμούν την αντίστοιχη προβολή της Καβάλας από έναν από τους μεγαλύτερους τηλεοπτικούς σταθμούς σε ώρες υψηλής τηλεθέασης. Όλα αυτά δεν ενδιαφέρουν τους “λογιστές της πεντάρας”. Καθώς κοστίζουν 443 ευρώ και 37 λεπτά παραπάνω από όσα ειπώθηκε, μην ξεχνιόμαστε.

Επιτρέψτε μου ένα απλό συμπέρασμα. Αν η όπερα έκανε 700 ευρώ, θα ήταν μία αποδεκτή ιδέα. Αλλά όχι και 1.143 ευρώ και 37 λεπτά! Αν είναι για τόσα, έ τελικά είναι μία απαράδεκτη ιδέα.

Ακούω την δήμαρχο Βεροίας κα Ουσουλτζόγλου να δηλώνει περήφανη ότι στην δική της πόλη, έρχονται και από τις διπλανές για να απολαύσουν την εκδήλωση. Και τον δήμαρχο Λέσβου κο Βουνάτσο να λέει ότι όλο το νησί γιορτάζει και συμμετέχει.

Και σκέφτομαι: Οι άνθρωποι αυτοί είναι εκτός τόπου και χρόνου; Δεν έχουν κρίση; Δεν έχουν ανεργία; Δεν βλέπουν ότι όταν υπάρχουν προβλήματα δεν πρέπει να ακούμε όπερα; Για να μην πω, δεν πρέπει να γίνεται κανένα πολιτιστικό γεγονός;

Στην Αθήνα, η Εθνική Λυρική Σκηνή έκανε πριν λίγο καιρό κάτι πρωτότυπο: νοίκιασε ένα διόροφο λεωφορείο όπως αυτά του Λονδίνου, το γέμισε μουσικούς και σολίστ της Λυρικής που περιδιαβαίνοντας τις πλατείες της πόλης, έκαναν στάσεις και τραγουδούσαν γνωστά κομμάτια από δημοφιλείς όπερες.Το έκανε για να φέρει την τέχνη κοντά στους απλούς πολίτες, μέσα στην κρίση. Καθώς η όπερα ξεκίνησε και σε πολλές χώρες παραμένει καθαρά λαϊκό θέαμα, απέχοντας πάρα πολύ από το να είναι “αριστοκρατικές φιέστες”!

Η ιδέα είχε μεγάλη επιτυχία. Στην Αθήνα βέβαια που, όπως η Βέροια και η Μυτιλήνη, κατοικείται από ανθρώπους που δεν τους άγγιξε η κρίση. Που δεν καταλαβαίνουν πως όταν υπάρχουν προβλήματα κανεις δεν πρέπει να ασχολείται με τον πολιτισμό.

Ευτυχώς που το λεωφορείο της Λυρικής δεν περνάει και από την Καβάλα: κουδούνια θα του κρεμούσανε κάποιοι. Με τις ντουντούκες και τα πλακάτ θα το περιμένανε!

Αυτα όμως συμβαίνουν αλλού. Εδώ όμως στην πολιτιστικά ώριμη Καβάλα, αυτά δεν περνάνε. Εδώ υπάρχουν άγρυπνοι Λέοντες και Λεονταράκηα (ναι, με ήτα, όχι με γιώτα), που περιφρουρούν την τάξη, το σωστό, το πρέπον. Και δεν θα αφήσουν να περάσει έτσι, τέτοια εκτροπή. Αυτό έλειψε να επιτρέψουμε κάποιους να πάνε να παρακολουθήσουν όπερα – άκουσον άκουσον – σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς. Τι και αν έχουν να πληρώσουν το εισητήριο. Πρέπει να τους κράξουμε, να τους λοιδωρήσουμε! Και κυρίως να καυτηριάσουμε την απόφαση της δημοτικής αρχής που διανοήθηκε να μας φέρει όπερα μέσα στην κρίση.

Η συζήτηση στερείται σοβαρότητας. Και στο οικονομικό σκέλος της, αλλά κυρίως ώς προς το πραγματικό, το πολιτιστικό.

Άραγε πόσο θα μειωνόταν η ανεργία στην Καβάλα, αν η πόλη δεν συμμετείχε; Πόσα μαγαζιά λιγότερα θα έκλειναν; Τι θα κερδίζαμε πραγματικά; Θαρρώ ότι με όλα αυτά αγγίζουμε την καρδιά, τον ορισμό του λαϊκισμού.

Το προσεγκίζουμε με συλλογιστική του παζαριού του Σαββάτου: “Μάστορα, πόσο πάει το κιλό η όπερα; Aαα, φωτιά είσαι, αδελφάκι μου. Θα πάρω μπρόκολα!”

Η παραγωγή πολιτισμού είναι εξίσου υποχρέωση του κάθε Δήμου, όπως και όλα τα άλλα, τα καθημερινά. Όποιοι δεν το βλέπουν, ή όποιοι το βλέπουν αλλά το αποκρύπτουν εκ του πονηρού, έχουν σοβαρό θέμα ιεράρχησης, για να χρησιμοποιήσω μια μάλλον κομψή φράση.

Ειλικρινά λυπάμαι για όλη αυτή την συζήτηση. Αισθάνομαι ότι προβάλλει μία στρεβλή εικόνα για την πόλη μας που δεν μας τιμάει. Ούτε ως πόλη, ούτε ως κοινωνία που θέλει να θεωρείται πολιτιστικά ώριμη. Μας αδικεί.

Η ποιότητα ζωής δεν μετριέται μόνο με πεζοδρόμια και κομμένα χόρτα. Μετριέται και με την ψυχαγωγία, τον πολιτισμό, την τέχνη που μπορεί να δώσει βαθιές ανάσες, ακριβώς μέσα στην κρίση. Πιστεύω πως καλύτερη στιγμή για την εκδήλωση αυτή, δεν θα μπορούσε να επιλεγεί. Τώρα είναι η στιγμή και μακάρι να έχει συνέχεια. Μακάρι να την αγκαλιάσει η πόλη και να την στηρίξει, κόντρα σε όλους τους μίζερους, μικρόψυχους “λογιστές της πεντάρας” που τα κόβουν όλα μικρά σαν την σκέψη τους.

Κόντρα σε όποιους πιστεύουν πως κατέχουν πάντα την απόλυτη αλήθεια. Που μονοπωλούν την κοινωνική ευαισθησία, αρνούμενοι σε κάθε άλλον το δικαίωμα αυτό. Λες και τους παραδόθηκε, κληρονομικό δικαιώματι!

Θα ήθελα κλείνοντας να αφιερώσω στους “λογιστές της πεντάρας”, μία φράση του Μπρέχτ όπου αναφερόμενος στο βιβλίο, την καλλιέργεια και τη τέχνη, λέει:
“Η τέχνη δεν είναι ένας καθρέφτης που βάζουμε απέναντι στην πραγματικότητα, είναι το σφυρί που δίνει μορφή στην πραγματικότητα”.

Για να συμπληρώσει προτρέποντας:
“Πεινασμένε, πάρε ένα βιβλίο: είναι όπλο! ”

Αγαπητέ Γιώργο

του Γιάνη Βαρουφάκη (*)

Λίγο μετά τις εκλογές του 2009 δήλωνες ότι "είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία". Η πλειοψηφία των υπουργών σου σε στραβοκοιτούσαν και οι αντίπαλοί σου σε χλεύαζαν. Ήσουν μόνος εκείνη την στιγμή. Όμως, στον βαθμό που σε γνωρίζω, ήσουν αυθεντικός.

Από τότε κύλησε πολύ μολυσμένο νερό στο αυλάκι. Τις ουτοπικές δηλώσεις τις παρέσυρε η αγωνία για την διάσωση της χώρας. Σε ανάγκασε όχι μόνο να σφίξεις τα δόντια, πνίγοντας την ουτοπική σου πλευρά, αλλά και να αποκηρύξεις βασικές σου πεποιθήσεις για το τι πρέπει να γίνει και τι όχι. Πιστεύω, στον βαθμό που σε γνωρίζω, ότι τις αποφάσεις που έλαβες τις πήρες θεωρώντας ότι ήταν οι βέλτιστες μιας γκάμας απαίσιων εναλλακτικών. Και φαντάζομαι ότι ενέτειναν την μοναξιά σου.

Έτσι ήρθαμε στον Μάιο του 2010 όπου σε περίμενε η μεγαλύτερη απόφαση που αναγκάστηκε να πάρει έλληνας πρωθυπουργός σε καιρό ειρήνης. Ξέρεις ότι διαφωνούμε για την ορθότητά της. Δεν έχει σημασία. Σου είπαν ότι ήταν ένα σωσίβιο που μας εξαγόραζε χρόνο ώστε να βρούμε τον δρόμο μας προς στέρεο έδαφος μετά από ένα συγκλονιστικό ναυάγιο. Θεώρησα ότι ήταν ένα τεράστιο βαρίδι που μας σπρώχνει, τόσο εμάς όσο και την υπόλοιπη ευρωζώνη, στον πάτο. Επέλεξες τις συμβουλές των ισχυρών και εκείνων που σε έπεισαν πως, αν μη τι άλλο, το Μνημόνιο αγοράζει πολύτιμο χρόνο. Στον βαθμό που σε γνωρίζω, ξέρω πόσο σε στενοχώρησε η επιλογή σου.

Μήνες τώρα γνωρίζω ότι ξέρεις πως, τελικά, η πορεία του Μνημονίου απέτυχε επειδή η αποτυχία βρισκόταν στο DNA του εγχειρήματος (κι όχι επειδή δεν εφαρμόστηκε όπως μπορούσε να έχει εφαρμοστεί). Εμείς οι οικονομολόγοι, όπως γνωρίζεις εκ πείρας, διαφωνούμε σχεδόν για όλα. Όμως δύο πράγματα μας έχει διδάξει η ιστορία: (1) Τον πτωχευμένο δεν τον σώζεις δίνοντάς του ακριβά δάνεια, και (2) η βαριά λιτότητα δεν μπορεί ποτέ να μειώσει τα ελλείμματα μιας μακρο-οικονομίας που βρίσκεται σε ύφεση και η οποία δεν μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμά της (ιδίως όταν το διεθνές περιβάλλον είναι υφεσιακό).

Μπορεί να ήλπιζες σε κάποιο θαύμα οικονομικό (π.χ. μιας γρήγορη ανάπτυξη της διεθνούς οικονομίας) ή πολιτικό (την επιφοίτηση της κας Μέρκελ από το άγιο πνεύμα) που θα απέτρεπε την σημερινή κατάληξη. Δεν έγινε όμως. Και τώρα καλείσαι, για δεύτερη φορά σε ένα μόλις χρόνο, να πας ακόμα πιο αντίθετα στα πιστεύω σου, στις γνώσεις σου, στο ένστικτό σου. Σου λένε, όπως και πριν ένα χρόνο: "Σκεφτείτε κ. πρωθυπουργέ τι θα γίνει αν δεν πάρουμε τα νέα δάνεια. Πως θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις;" Στον βαθμό που σε ξέρω, γνωρίζω πως δαγκώνεσαι.

Μήνες αρκετοί έχουν περάσει που έχεις λάβει γνώση μιας εναλλακτικής πρότασης (εκείνη που καταθέσαμε με τον Stuart Holland σε διάφορα fora). Από όσο γνωρίζω θεωρείς πως, τόσο από τεχνικής όσο και πολιτικής πλευράς, η πρόταση είναι άρτια: Σε τρία απλά βήματα, τα οποία δεν απαιτούν καμία ουσιαστική παρέμβαση στην Συνθήκη της Λισαβόνας, (α) αντιμετωπίζεται η τραπεζική κρίση της ευρωζώνης, (β) αποδυναμώνεται η κρίση δημόσιου χρέους και (γ) ξεκινά ένα νέο Σχέδιο Marshall για ολόκληρη της ευρωζώνη έτσι ώστε να γίνει πράξη η ανάπτυξη που θα 'δολοφονήσει' την Κρίση. Αν απλώς διαφωνούσες με αυτή την πρόταση, δεν θα αναφερόμουν σε αυτήν. Το κάνω επειδή φοβάμαι ότι... συμφωνείς.

Θα μου πεις: "Πώς μπορώ ως πρωθυπουργός μιας μικρής και καταπτωχευμένης χώρας να πάω στις Βρυξέλλες και να τους προτείνω μια πρόταση για την ανάπλαση της ευρωζώνης ολάκερης; Ιδίως όταν οι δικοί μου σύμβουλοι μου λένε να το ξεχάσω;"

Θα σου απαντήσω: Πώς μπορείς ως πρωθυπουργός μιας μικρής και καταπτωχευμένης χώρας να πάς στις Βρυξέλλες για να αποδεχθείς ένα νέο, ογκώδες δάνειο το οποίο σε καμία των περιπτώσεων (ακόμα κι αν αποδεχθούμε ότι θα επιτευχθούν όλοι οι στόχοι του μεσοπρόθεσμου προγράμματος) δεν πρόκειται ούτε καν να επιβραδύνει την εκρηκτική πορεία του δημόσιου χρέους; Πως θα αντιμετωπίσετε σε ένα χρόνο από σήμερα, εσύ και οι υπόλοιποι ηγέτες της ΕΕ, την κρίση νομιμοποίησης σε Βορρά και Νότο που αναπόφευκτα θα προκύψει καθώς οι εγγυήσεις και τα δάνεια των γερμανών και ολλανδών φορολογούμενων καταλήγουν (μέσω του Υπουργείου Οικονομικών μας) στις ημι-πτωχευμένες τράπεζες, την ώρα που το ελληνικό χρέος συνεχίζει να αυξάνεται, το ΑΕΠ μας να μειώνεται και οι έλληνες να εξαθλιώνονται χωρίς κανένα όφελος;

Θα με ρωτήσεις: "Και τι να κάνω τότε;"

Θα σου πω κάτι που θα ακουστεί ίσως ουτοπικό αλλά το οποίο πιστεύω είναι η μοναδική ρεαλιστική εναλλακτική που σου απομένει. Αν κάποιος μπορεί να εκτιμήσει τον ρεαλισμό αυτού που θα σου προτείνω, αυτός είσαι εσύ: Πάρε απόψε το βράδυ το ποδήλατό σου, μόνος σου, και κατέβα στην Πλατεία Συντάγματος. Εκεί, μπορεί να σε γιουχάρουν στην αρχή, αλλά βλέποντάς σε μόνο και αποφασισμένο, θα παραμερίσουν να περάσεις. Ζήτα τον λόγο και μίλησε στον συγκεντρωμένο κόσμο.

Πες τους ότι ήρθε η ώρα να πάρουμε όλοι μαζί πίσω την χαμένη μας αξιοπρέπεια. Εξάγγειλε ότι δεν θα δεχθούμε άλλα δάνεια όσο η ευρωζώνη αρνείται να συζητήσει καν την αναμόρφωσή της σε μια λογική και βιώσιμη βάση. Ότι, αν αναγκαστεί, η Ελλάδα θα πορευτεί, εντός μεν της ευρωζώνης, αλλά άνευ δανείων. Αν σε ρωτήσουν ποια είναι αυτή η λογική και βιώσιμη βάση, την απάντηση την ξέρεις. Την έχεις ήδη μελετήσει. Εξήγησέ την στον κόσμο. Και πες ότι μέχρι να ξεκινήσει μια τέτοια συζήτηση στις Βρυξέλλες, μια συζήτηση που έχουν προτείνει έτσι κι αλλιώς σοβαροί άνθρωποι όπως ο Tremonti και ο Yuncker, εσύ δεν θα δεχθείς ούτε ένα ευρώ από τους εταίρους μας. Απαίτησε μια συζήτηση επί της αρχής της ιδέας για το ευρωομόλογο και για την πρόταση ενεργοποίησης της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (κάνοντας χρήση των ευρωομολόγων) στο πλαίσιο ενός νέου Σχεδίου Marshall. Ξεκαθάρισε ότι μέχρι αυτή η συζήτηση να δημιουργήσει μια νέα προοπτική για την Ελλάδα και την ευρωζώνη, η Ελλάδα θα κάνει αυτό που έπρεπε να έχει κάνει εδώ και χρόνια: Να ζει μετρημένα και εντός των ορίων των δυνατοτήτων της. Αν σε ρωτήσουν για τους μισθούς και τις συντάξεις απάντησε ότι, αν αναγκαστούμε, θα τους καταβάλουμε αφού μειώσουμε όλους τους ανώτερους μισθούς (υπουργών, βουλευτών, καθηγητών πανεπιστημίων κλπ) στα €1000 και για όσο καιρό χρειάζεται. Θα αναστείλουμε όλες τις εξοπλιστικές δαπάνες. Θα κάνουμε ότι πρέπει ώστε να μην χρειαστεί να προσθέσουμε ένα ακόμα τοκογλυφικό δάνειο στο χρέος της χώρας.

Βροντοφώναξε πως δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να εγκαλείται επειδή ζούσε με δανεικά και, τώρα που πτώχευσε, να της επιβάλουν κι άλλα δανεικά τα οποία εκείνοι που της τα επιβάλουν γνωρίζουν ότι δεν μπορούμε να τα ξεπληρώσουμε. Κλείσε λέγοντας ότι αυτό θυμίζει τις χειρότερες πρακτικές της Wall Street στην περίοδο των subprime στεγαστικών δανείων, τότε που οι τράπεζες πάσχιζαν να πείσουν πτωχευμένα νοικοκυριά να δανείζονται ποσά που δεν υπήρχε πιθανότητα να επιστρέψουν. Μόνο που τώρα το παιχνίδι αυτό αφορά μια ολόκληρη χώρα. Κι όχι μόνο. Πες ότι ως Ευρωπαίος πολίτης, αλλά και ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δεν δικαιούσαι να συνυπογράψεις άλλη μια δανειακή συμφωνία που απειλεί με κατάρρευση όχι απλώς μερικές τράπεζες ή μια μικρή μεσογειακή χώρα αλλά ακόμα και την ιδέα μιας ενωμένης, δημοκρατικής Ευρώπης.

Κάποια στιγμή, προς το τέλος της ομιλίας σου, κοίταξε κατευθείαν κάποια κάμερα της οποίας το βίντεο, να είσαι σίγουρος, θα αναρτηθεί αμέσως στο Διαδίκτυο και, απευθυνόμενος στον Γερμανό ψηφοφόρο, πες στα αγγλικά: "Είναι σκανδαλώδες εσείς οι σκληρά εργαζόμενοι Γερμανοί να πρέπει να δίνετε δάνεια στο κράτος μας, όχι για να τα επενδύουμε παραγωγικά, αλλά για να αποπληρώνουμε πτωχευμένες τράπεζες που, καθώς ξέρουν σε τι οικτρή κατάσταση είναι τα λογιστικά τους βιβλία, δεν δανείζουν και που, έτσι, λειτουργούν ως μαύρες τρύπες που καταπίνουν την οικονομική ενέργεια που παράγεις εσύ, ο γερμανός εργαζόμενος, την ώρα που ο έλληνας συνάδελφός σου υποφέρει χωρίς μέλλον."

Αμέσως μετά χαιρέτησε τον κόσμο και κινήσου προς το ποδήλατό σου. Και τότε, για πρώτη φορά μετά από καιρό, δεν θα νιώθεις μόνος σου. Ίσως για πρώτη φορά θα έχεις συμμετάσχει σε μια συγκλονιστική στιγμή της Συμμετοχικής Δημοκρατίας για την οποία έχουμε πασχίσει μαζί, ξοδεύοντας μελάνι και πολλές ώρες συνεδριάσεων. Στο Σύνταγμα αυτές τις μέρες μπορεί να μην έχουμε Άμεση Δημοκρατία (κάτι που απαιτεί όχι μόνο συμμετοχικούς θεσμούς αλλά και άσκηση εκτελεστικής εξουσίας) όμως έχουμε μια αναβίωση της Αρχαίας Αγοράς στην οποία ο αντιεξουσιαστής Γιώργος θα ένιωθε σαν στο σπίτι του.

Σε περιμένουμε.

ΥΓ. Τώρα που το σκέπτομαι ίσως είναι καλύτερα να μην έρθεις μόνος σου. Πάρε μαζί σου τον συμφοιτητή σου από την Αμερική, τον Αντώνη - εφόσον θέλει να έρθει. Και πηγαίνετε μαζί. Να πείτε λίγο-πολύ τα ίδια. Στην ίδια συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος. Συναίνεση θέλουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας σε αυτή την δύσκολη καμπή της Κρίσης; Συναίνεση να τους δώσουμε.

(*) O Γιάνης Βαρουφάκης, διδάσκει οικονομική θεωρία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών προσποιούμενος έντεχνα τον οικονομολόγο. Έχοντας ζήσει είκοσι τρία χρόνια στην Αγγλία, στην Σκωτία, στο Βέλγιο και στην Αυστραλία, όπου και δίδασκε πριν την επιστροφή στα πάτρια, έχει δεθεί συναισθηματικά με την ιδιότητα του 'ξένου' - ιδίως τώρα που ζει μόνιμα στην Ελλάδα. Γράφει περί οικονομικών, φιλοσοφίας, πολιτικής και... θεωρίας παιγνίων. Μεγαλύτερό του κατόρθωμα θεωρεί ότι το 2005 η Αυστραλιανή κυβέρνηση αναγκάστηκε να περάσει ειδική τροπολογία από την Ομοσπονδιακή Βουλή ώστε να εξαναγκαστεί το κρατικό ραδιόφωνο να καταργήσει εβδομαδιαία του εκπομπή.)

Το κείμενο καθώς και το "βιογραφικό" του κ. Βαρουφάκη αναρτήθηκε στο protagon.gr (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=7247) της 6ης Ιουνίου. Για την αντιγραφή και την προσυπογραφή,
Δ. Μπρούσαλης

Λεονταρισμοί και άλλες συμπεριφορές “κοντής ανάσας”

Λέων, ο βασιλεύς των ζώων; Και σείς έτσι το θυμάστε από το σχολείο; Λάθος!

Αυτός είναι ο άλλος λέων, ο παλιός.

Ακολουθώντας την δαρβινική θεωρία της εξέλιξης, σήμερα στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης παρεπιδιμεί ένας άλλος λέων: ο Λέων ο Φεησμπούκιος (Leo Peromyscus Facebookius), o επονομαζόμενος και “λιονταροπόντικας”.

Η συμπεριφορά αυτού του λέοντος νέας κοπής, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Βασικό χαρακτηριστικό του: είναι ενεργός. Αλλά πολύ ενεργός. Πάρα πολύ ενεργός. Μέσα σε όλα που λένε. Από δω βγαίνει και η παροιμία: “όποια πέτρα και να σηκώσεις, ο λιονταροπόντικας από κάτω είναι”!

Άλλο χαρακτηριστικό του: έχει άποψη και κυρίως δίκιο για όλα. Όλα! Από διαχείριση κολυμβητηρίων και προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ, και από επιδόματα μέχρι μπάζα. Τίποτε δεν βρίσκεται εκτός γνωστικού του πεδίου. Τίποτε δεν τον ξεπερνά.

Τώρα, τις γνώμες του αυτές τις εκφράζει. Ή σωστότερα: τις ΕΕΕΕΚΦΡΑΑΑΖΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙ!

Όχι ήπια. Όχι κατ’ιδίαν. Όχι κόσμια. Τις κάνει φλάμπουρο. Σημαία επαναστατική. Σαν τον Παλαιών Πατρών, χωρίς το καλιμαύχι και με λίγο πιο σύγχρονα ρούχα. Και δεν ησυχάζει αν η γνώμη του δεν “τριφτεί στα μούτρα των υπαίτιων και των υπευθύνων”. Αυτών που ξέρει μόνο ο ίδιος, φυσικά.

Ο λιονταροπόντικας συχνάζει σε τοίχους με μεγάλη επισκεψιμότητα. Διότι, σκέφτεται: “Tι νόημα έχει να κάνεις φασαρία αν δεν σε ακούει κανένας. Και άμα τα πω στον δικό μου τοίχο ποιος θα τα δεί”. Σωστός, δεν λέω!

Αισθάνεται βαριά την ευθύνη να μας ενημερώσει καθημερινώς και αδιαλείπτως για όλα τα κακά γύρω μας. Να μας αφυπνίσει. Να μας εμπνεύσει κοινωνικά, πολιτικά, προοδευτικά. Και όποιος δεν θέλει να ενημερωθεί, κακό του κεφαλιού του!

Αυτό είναι άλλωστε άλλο ένα χαρακτηριστικό του: επιτίθεται μετά μανίας σε όποιον σκεφτεί να τον αμφισβητίσει. Ή έστω διανοηθεί να εξετάσει την περίπτωση να υπάρχει και άλλη οπτική σε ένα θέμα που εκείνος, η Α.Μ. ο λιαροπόντικας, με την εμπειρία ζωής, την μακριά πολιτική του διαδρομή και την βαθειά γνώση των πάντων – αλλά των πάντων, λέμε – έχει ήδη αποφανθεί.

Τότε ξεδιπλώνει ένα μεγάλο οπλοστάσιο που έχει τις ρίζες του σε άλλες εποχές αλλά που, όπως και ο ίδιος, έχει κακοφορμίσει με τα χρόνια και τη χρήση. Τι σοφιστίες, τι προσβολές, τι καγχασμοί, τι ειρωνίες. Ο λέων τιμωρός μεν, αλλά με ηθική ποντικιού! Ένα θέαμα εντυπωσιακό, αν μη τι άλλο.

(Τώρα για να είμαι δίκαιος, καμμιά φορά κάνει και την κότα όταν καταλαβαίνει ότι δεν τον παίρνει. Και ανοίγει μια τρύπα και εξαφανίζεται. Για λίγο βέβαια. Μετά, τσούπ! Νάτονε. Σαν να μην έγινε τίποτε!)

Όμως το πιο χαρακτηριστικό του γνώρισμα, είναι η πολύ „προσωπική“ ερμηνεία της δημοκρατικής συμπεριφοράς που τον κάνει τόσο ξεχωριστό. Όταν μπορεί και θεωρεί ότι είτε τον πέρνει, είτε δεν θα τον καταλάβουν, διαγράφει σχόλια που δεν τον βολεύουν, σβήνει φίλους που δεν του κάνουν τα κέφια, μπλοκάρει κάποιους άλλους, γιατί …έτσι.

Ο ίδιος βέβαια, εκμεταλεύεται στο έπακρο τους ανοικτούς και φιλόξενους ξένους τοίχους. Ιδιαίτερα, όπως είπαμε, όταν έχουν και μεγάλη επισκεψιμότητα. Δημοκρατικότητα αλά κάρτ και κριτική μονόπλευρη. Άλλωστε, ποιος είναι ικανός να κρίνει την εξοχότητά του.

Αν ο δικός του τοίχος είναι ανοικτός και προσβάσιμος; Εννοείται πως όχι. Πως σας πέρασε από το μυαλό. Σιγά μην εφαρμόσει και ο ίδιος αυτό που απαιτεί από τους άλλους.

Και το αστείο είναι ότι όλα αυτά τα κάνει για εντελώς προσωπικά οφέλη. Ελπίζει ότι όλη αυτή η φασαρία που κάνει – όπως όλοι οι άδειοι γκαζοντενεκέδες – θα τον αναβαθμίσει. Κοινωνικά, πολιτικά, στις παρέες, παντού. Θα γίνει επιτέλους και ο ίδιος αυτό που ζηλεύει στους άλλους από παιδί: σημαντικός!

Και είναι τόσο ανόητος, που δεν καταλαβαίνει ότι …τον καταλαβαίνουν όλοι οι άλλοι. Ότι όλοι βλέπουν την γύμνια των κουτσών επιχειρημάτων του. Και διακρίνουν τους λόγους της συμπεριφοράς του.

Μην σας ξεγελάει η διασκεδαστική πλευρά της όλης παρουσίας του. Ναι, αναμφίβολα είναι γελοίος. Και ναι, έχει πλάκα να του ρίχνεις και καμμά φάπα, καμμιά φορά. Όμως, δεν αργεί να γίνει ενοχλητικός, εριστικός και να βρωμίζει τον τόπο με όσα μασουλάει και με αυτά που αφήνει πίσω του.

Το καλό είναι ότι, όπως συμβαίνει με όλα τα ζώα – υβρίδια, η διάρκεια ζωής του είναι μκρή. Όπως και η κοντή ανάσα της σκέψης του. Σύντομα αυτοαναφλέγεται. Και αντίθετα με τον φοίνικα, δεν αναγεννάται από τις στάχτες του. Ευτυχώς!

Ίσως τελικά το μόνο που χρειάζεται, να είναι η υπομονή. Και καμμιά σφαλιάρα πού και πού, όπως είπαμε.

ΥΓ.: Κάθε ομοιότητα ή παραπομπή σε υπαρκτά ή γνωστά πρόσωπα ή ψευδώνυμα, είναι εντελώς τυχαία. Απλώς, παρατηρώ ένα φαινόμενο των καιρών.

Ο Κολόμβος στο Σύνταγμα

…"Αυτό που καταλάβαμε, ήταν ότι αυτοί που περιμέναμε είμασταν εμείς οι ίδιοι.

Και πως αν δεν έρθουμε εμείς, κανένας δεν θάρθει!”…

“Η Ισαβέλλα, τρείς καραβέλες και ένας παραμυθάς”, Μονόλογος Κολόμβου
Ντάριο Φο

Προς ενημέρωσην τους

Ενημέρωση προς "ΠΑΜΕ", "ΗΡΘΑΜΕ", "ΓΕΝΟΠ ΟΤΕ", "ΓΕΣΕΒΕΚΕΕΕ", "ΑΔΕΔΥΣΤΕΡΑ" και λοιπες ...δημοκρατικές δυνάμεις, ενταύθα.

Αυτό που γίνεται στο Σύνταγμα και σε όλη την Ελλάδα, ΔΕΝ έχει σχέση με σας. ΔΕΝ θέλει να έχει και ΔΕΝ μπορεί εκ των πραγμάτων.

Είστε μακρυά του και παρακαλώ να παραμείνετε εκεί.

Όπως προχτές στην κάτω γωνία της πλατείας, αλλά απέναντι. Με διακριτή απόσταση ασφαλείας.

“Ίδιοι καιροί, άλλα ήθη!” (όπως θα έλεγε σήμερα ο Κικέρων)

ΣΧΟΛΙΟ ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

Και ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Οι δύσκολοι καιροί είναι κοινοί για όλους μας. Ευτυχώς όμως, δεν αντιδρούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο αλλά ανάλογα με το ήθος και την συναισθηματική ωριμότητα που διαθέτουμε.

Αυτό που δείχνει ότι διευρύνεται σε τέτοιες περιόδους, είναι το χάσμα ανάμεσα σε συμπεριφορές. Οξύνωνται οι αντιθέσεις μεταξύ θεμιτού και αθέμιτου, μεταξύ αξοπρεπούς και απαράδεκτου.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: πριν λίγες μέρες δημοσίευσα τo προηγούμενo σχόλιό μου εδώ και στο facebook, με τίτλο “Όπως είπε και ο Κικέρων στον Κατιλίνα: “Ο tempora, o mores!”.

Εκεί έγραφα ως πολίτης, τις σκέψεις μου πάνω στα σημαντικά θέματα του ευτελισμού της ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας και των ΜΜΕ γενικότερα. Και του τρόπου που τα φαινόμενα αυτά, επηρεάζουν την καθημερινότητα όλων μας.

Ένας εκδότης τοπικής εφημερίδας της πόλης μας, αναδήμοσιευσε από μόνος του το πλήρες κείμενο σε κεντρική σελίδα του φύλλου του, χωρίς κανένα σχόλιο. Με την ευκαιρία αυτή τον ευχαριστώ.

Άλλος εκδότης τοπικής εφημερίδας της πόλης μας, αναγνωρίζοντας προφανώς τον εαυτό του στο κείμενό μου, θεώρησε εαυτόν θιγόμενο και απάντησε με σχόλιο στο φύλλο του (παραδόξως ενυπόγραφα!) όπου προσπαθεί να υποβαθμίσει όσα έγραψα με ειρωνίες.

Και αυτόν τον ευχαριστώ για τελείως διαφορετικούς λόγους, κυρίως γιατί εμμέσως πλήν σαφώς παραδέχεται ότι είναι κομμάτι του προβλήματος με την συμπεριφορά και την “δημοσιογραφία” που ασκεί ο ίδιος και ο τίτλος του.

Τελικά λοιπόν, επικαιροποιώντας τον Κικέρωνα: “Ίδιοι καιροί, άλλα ήθη!” Ανάλογα με τι ο καθένας ξέρει ότι έχει κάνει, και ανάλογα με το τί βαραίνει την συνείδηση του.

Όποιοι διαθέτουν βέβαια ακόμη συνείδηση.

Όπως είπε και ο Κικέρων στον Κατιλίνα: “Ο tempora, o mores!"

Ο κιτρινισμός και η ενημέρωση ως επάγγελμα …

Παρατηρώ ως πολίτης εδώ και καιρό διάφορα δείγματα δημοσιογραφίας που καταντάει “δημοσιογραφία”. Τόσο κίτρινη, τόσο άρρωστη που μόνο λύπη ή θυμό προκαλεί. Που δεν έχει καμμία σχέση με την ενημέρωση: αυτή και η “δημοσιογραφία” έχουν πάρει διαζύγιο, καιρό τώρα. Και μάλιστα δύσκολο, όχι συναινετικό.

Το φαινόμενο είναι διεθνές και φυσικά η πατρίδα μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Αναρωτιέμαι ειλικρινά πως φτάσαμε ως εδώ. Πως το ανεχτήκαμε ως κοινωνία.

Πως επιτρέψαμε σε ένα θεσμό που εξ ορισμού έπρεπε να είναι με το συμφέρον των πολλών, με το καλό της κοινωνίας, με τον αδύναμο, με αυτόν που δεν έχει φωνή, να κατρακυλήσει στο να γίνει επάγγελμα με την πιο στενή, την πιό χυδαία έννοια του όρου. Να γίνει συναλλαγή και συμφέρον.

Σκοτάδι αντί για φως. Πυλώνας του συστήματος που τάχθηκε να ελέγχει. Και από τις βασικότερες αιτίες στρέβλωσής του.

Πόσο τυχαίο είναι ότι στην συνείδησή μας, η έννοια “δημοσιογράφος” έφτασε να είναι δίπλα στην έννοια “επαγγελματίας πολιτικός”. Άλλωστε ποιός είναι ο άλλος πόλος της ευρείας κοινωνικής σήψης που oνομάζεται “πολιτικό χρήμα”; Ποιός είναι ο μόνιμος συνδαιτημόνας στα τραπέζια της διαπλοκής, σε όλο το κόσμο;

Όπως πάντα οι γενικεύσεις αδικούν κατάφορα τους πολλούς (άξιους δημοσιογράφους συχνά με μισθούς πείνας στην προκειμένη περίπτωση) που προσπαθούν ειλικρινά. Και είναι τόσο άδικο όσο και όταν λέμε: “όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες, λαμόγια, τεμπέληδες, ανήθικοι”.

Εύκολα, απλουστευτικά συμπεράσματα που απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.

Όμως, οι λίγοι και δυνατοί δίνουν το τόνο και το δικαίωμα σε μας που επέλεξαν να ενημερώνουν, να προστατεύουν κατά κάποιο τρόπο, να τους κοιτάμε με μισό μάτι.

Σε πολλές περιπτώσεις αυτό που συμβαίνει παντού κάθε μέρα σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και έντυπα, στα δικά μου μάτια μοιάζει κάπως έτσι:

"…Έχω εφημερίδα (στήλη, μικρόφωνο, κάμερα), άρα μετέχω της εξουσίας. Και των κονδυλίων που αυτή μοιραία συνεπάγεται. Ανεβάζω και κατεβάζω κυβερνήσεις (ή διοικήσεις). Είμαι παντοδύναμος γιατί δεν έχω αντίλογο, τα λέω μόνος μου και τα παρουσιάζω όπως γουστάρω. Ή όπως με βολεύει. Ή όπως μου πει η διεύθυνση. Ή το λογιστήριο.

Εντάξει, πολλές φορές (εσκεμμένα ή από πλημμελή έρευνα ή από άγνοια) δεν λέω όλη την αλήθεια. Ή λέω το κομμάτι που δείχνει αυτό που έχω διαλέξει να πω. Άλλωστε ποιος θα μου αντιμιλήσει; Ποιός θα μπλέξει μαζί μου;

Όταν με βολεύει (πολιτικά, οικονομικά, ή …γιατί έτσι) γλύφω όποιον θεωρώ ότι προσωπικά με βολεύει. Και όταν αλλάξω άποψη, δεν μου κάνει την χάρη ή τα κέφια, τον κλωτσάω, τον φτύνω, τον λοιδωρώ.

Και αν τα αυτά τα “προσωπικά δεδομένα” μου, αλλάξουν το ίδιο απόγευμα, κάνω μια κολοτούμπα 180 μοιρών και ξεκινάω πάλι να γλύφω. Και πάλι από την αρχή. Και πάλι ωραίος θάμαι.

Πότε ροδαλό, χαμογελαστό εξαπτέρυγο, πότε Αρχάγγελος με την ρομφαία σηκωμένη. Πότε αγιογράφος, πότε άτεγκτος τιμητής. Ή όπως έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Μανώλης: “Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι’ Ιούδας”. Πάντα για το ίδιο θέμα, φυσικά. Επί δικαίων και αδίκων. Επί πολιτικών και πολιτών.

Ειδικά όταν αφορά τους τελευταίους, τους απλούς πολίτες; E, εκεί είναι που νοιώθω μάγκας. Παντοδύναμος!

Και δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα αν αυτός που επιλέγω να …στηλιτεύσω με πάθος, έχει οικογένεια, πατέρα, παιδιά, φίλους, υπόληψη, επαγγελματική τιμή. Ή απλώς αισθήματα. Όλα αυτά είναι ασήμαντα μπροστά στο τι εγώ πιστεύω. Και κυρίως στο τι με συμφέρει. Ή στο τί πουλάει.

Εγώ θα τον εξευτελήσω, θα τον βρίσω, θα τον προσβάλλω με ελλιπή ή ελάχιστα στοιχεία, θα τον φιμώσω, θα τον διασύρω, θα φωνάξω την αισχρά υποκειμενική μου γνώμη (για να το θέσω πολύ κομψά) μέσα στα μούτρα του.

Και αν τον αδίκησα κατάφορα, και αν όσα του καταμαρτυρώ δεν έχουν καμμία σχέση με την πραγματικότητα και τι έγινε; Ας γινόταν και αυτός “δημοσιογράφος” να μου απαντήσει. Ή ας μου κάνει μήνυση. Και τέλος πάντων, ας βρεί τρόπο να δείξει σε όλους ότι δεν είναι το τέρας με τα 2 κεφάλια που εγώ περιγράφω…"

Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι που σχεδόν κανείς μας δεν μιλάει για τέτοια φαινόμενα. Τουλάχιστον όχι δημόσια. Σαν να μην μας ενοχλεί. Σαν να μην μας αφορά. Στην καλύτερη περίπτωση επιλέγουμε να το αγνοούμε σαν φαινόμενο. Μέχρι βέβαια να αγγίξει εμ;aς ή κάποιον κοντινό μας.

Αποδεχόμαστε έτσι την έκπτωση ενός ακόμη σημαντικού τομέα του δημόσιου βίου που όμως επηρεάζει έμμεσα ή άμεσα και τον ιδιωτικό μας. Δεν ξέρω τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, αλλά αισθάνομαι ότι κοιτώντας από την άλλη δεν αλλάζει κάτι.

Βέβαια, η διεθνής κατρακύλα των κυκλοφοριών που ξεκίνησε πολύ πριν την κρίση, η δηλωμένη πολύ χαμηλή εκτίμιση μας προς τα “παραδοσιακά” μέσα ενημέρωσης (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες κλπ) και η αντίστοιχη έξαρση του διαδίκτυου στον ρόλο αυτό, είναι έκφράσεις αυτής της άποψής μας και μια σαφής καταδίκη τους. Μια τιμωρία.

Εκείνο που δεν ξέρω είναι αυτή η στάση μας και η αντίστοιχη μείωση των εσόδων των επιχειρήσεων ΜΜΕ, κάνει τους “ιδιοκτήτες” και τους “δημοσιογράφους” να συνετιστούν, όπως θάπρεπε. Ή αν τους κάνει ακόμη πιο αυθάδεις, πιο υποκριτές, πιο υστερόβουλους, όπως φοβάμαι.

Αλήθεια, πως συντηρούνται τόσα κανάλια, τόσοι τίτλοι εντύπων, τόσα ραδιόφωνα σε μία τόσο μικρή αγορά όπως η Ελλάδα; Ή, τηρουμένων των αναλογιών, σε ακόμη μικρότερους τόπους;

Με ενοχλεί που η φράση του Κικέρωνα “Ω καιροί, ώ ήθη!” παραμένει τόσο σημερινή, τόσους αιώνες μετά. Είναι άλλωστε τυχαίο που ειπώθηκε για τον πιο γνωστό Ρωμαίο συνωμότη, που μάχονταν την δημοκρατία;

…και η “γενναιότητα” της ανωνυμίας (λέγε με "Καρτέσιο")

ΣΧΟΛΙΟ ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ – Νέα Εγνατία (Απόσπασμα δημοσιεύματος)

"…Σας καταλαβαίνω απόλυτα, κύριε Δημοσθένη Μπρούσαλη (κατά… facebook, Ethnike Maketista). Και μένα αν με ζούσαν οι δουλειές της δημαρχίας, την ίδια γλώσσα θα χρησιμοποιούσα για να γλείψω τον… αφέντη. Παλιό το σπορ και δοκιμασμένο. Αλλά ο κλήρος έλαχε σε εσάς. Άχαρος ρόλος, ομολογουμένως…¨

Mα και γω σας καταλαβαίνω απόλυτα, κύριε “Καρτέσιε” (κατά κόσμον …αλήθεια ποιός είστε;). Ευτυχώς. Και δεν είμαι ο μόνος.

Όμως, αντίθετα από σας, ακόμη και αν απέβλεπα σε δημόσιο χρήμα πάνω ή κάτω από το τραπέζι, δεν θα έγλυφα, δεν θα έφτυνα, δεν θα πρόσβαλα, δεν θα έβριζα για να μην χάσω το ψωμάκι μου (ή το παντεσπάνι μου). Η πολιτεία όλων μας άλλωστε, γνωστή.

Καταλαβαίνω ότι είναι αναπόφευκτο, σχεδόν αταβιστικό, να κρίνετε και τους άλλους εξ ιδίων. Γλύφετε (ή φτύνετε) με το ίδιο στόμα. Παλιό για σας το σπόρ και δοκιμασμένο. Άρα, γιατί και οι άλλοι να μην είναι σαν εσάς;

Δεν λέω κάτι καινούριο ή άγνωστο. Και το εντυπωσιακό είναι ότι τον ρόλο τον επιλέξατε, δεν σας έλαχε. Και φοβάμαι πως είστε και περήφανος για την δημοσιογραφία που ασκείτε και το ήθος σας.

Βέβαια, από την άλλη, αν είσασταν όντως περήφανος θα υπογράφατε με το όνομά σας, και δεν θα κρυβόσασταν πίσω από το “Καρτέσιος”. Αλήθεια, ποιος έγραψε την παράγραφο αυτή; Ή τον προχτεσινό ριπαρογράφημα για τον δήμαρχο και τον απεργό; για να αναφέρω μόνο τα πολύ πρόσφατα.

Kαι ας μην ξανακούσω την ίδια γελοία δικαιολογία ότι η στήλη γράφεται από πολλούς. Κάθε σχόλιο, κάθε παράγραφος, κάθε αράδα έχουν από πίσω τους άνθρωπο. Πως τον λένε; H γυναίκα του πως τον φωνάζει; Kαρτέσιο;

Nομίζω έχω δικαίωμα να γνωρίζω αυτόν που με κατακρίνει τόσο έντονα. Και, γιατί όχι, να τον συναντήσω κιόλας. Αν έχει την γενναιότητα να βγεί πίσω από το ψευδώνυμο.

Επειδή ξέρω ότι με διαβάζει, η πρόσκληση είναι ανοικτή. Περιμένω μία δημόσια επώνυμη απάντηση.

Μάλιστα, θα πρότεινα να την δώσει στο facebook, στον τοίχο μου και όχι στην στήλη του. Εκεί θα διαβαστεί μάλλον και από περισσότερους.