Πρώτη προς καθολικώς διαμαρτυρόμενους επιστολή
(αλλά και προς αυτόκλειτους εισαγγελείς, παντογνώστες και όψιμους ενεργούς πολίτες)
Αφιερωμένο σε όσους δεν κουράστηκαν να έχουν δίκιο!
Η όλη λογική του παραλόγου που ζούμε όλοι εδώ και κάμποσους μήνες καταλήγει σε μια απλουστευμένη λογική. Και εξίσου απλουστευμένες και τελικά επικίνδυνες αρχές:
“ Αιρετός = λαμόγιο”.
“ Ακόμη και όσοι δεν τα παίρνουν, είναι άχρηστοι, άσχετοι, τεμπέληδες, βολεμένοι, ανίκανοι. Όλοι”
“ Απαιτώ ότι μούρθει, εδώ και τώρα. Και να κόψουν το λαιμό τους να μου το κάνουν”.
“Μόνο εγώ ξέρω τι πρέπει να γίνει, ποιό είναι το σωστό, πότε πρέπει να γίνει. Και απαιτώ να γίνει το δικό μου. Τώρα!”
“ Να φύγουν όλοι, να τους δείρουμε, να τους βάλουμε φυλακή”.
“ Όποιος δεν συμφωνεί μαζί μου, είναι για φτύσιμο, φερέφωνο, γλύφτης”.
“ Όλοι είναι ύποπτοι, εγκάθετοι, παρτάκηδες, προδότες μέχρι να αποδειχθεί ότι δεν είναι. Ή μέχρι να συμφωνήσουν με μένα. Καθώς εγώ έχω δίκιο.”
“ Δεν έχω καμμία υποχρέωση να τεκμηριώνω τις κατηγορίες μου, αυτοί πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες”.
“ Η αγένεια, η προσβολή, η βρισιά είναι ΟΚ γιατί πρώτον έχω δίκιο και δεύτερον δεν κολλάω σε τυπικούρες”.
“ Και αν τελικά δεν είχα δίκιο και τι έγινε; Σιγά μη ζητήσω και συγγνώμη”.
“ Άλλωστε άμεσα θα βρω το επόμενο “φλέγον” πρόβημα όπου και πάλι μονο εγώ ξέρω την λύση και όπου θα έχω δίκιο.”
Και φτού και από την αρχή!
Μετράω ήδη κάμποσα τέτοια θέματα: Κολυμβητήριο, ΔΗΠΕΘΕ, απεργοί πείνας . Διαφορετικά, αλλά και τόσο ίδια.
Ίδια μεθοδολογία, ίδια επιχειρήματα, ίδια συζήτηση “μια στο καρφί και μια στο πέταλο”. Και τελικά, οι ίδιοι άνθρωποι λίγο-πολύ.
Το ίδιο κούνημα δάκτυλου, οι ίδιες βρισιές, η ίδια επιθετικότητα, η ίδια έλλειψη πραγματικών επιχειρημάτων. Άλλωστε δεν τα χρειάζονται, έχουν δίκιο, μην τα ξαναλέμε.
Κατηγορούν γιατί έτσι είναι της μόδας, γιατί έτσι δείχνουν μέσα στο θέμα, μέσα στην τάση. Απλά, κατηγορούν. Χωρίς πρόταση. Με μισόλογα, με υπαινιγμούς, με κουτσομπολιά. Με …ατράνταχτους ισχυρισμούς:
“Έλα μωρέ, τα ξέρουμε τώρα”
“ Όλοι το λένε, έτσι είναι”
“Σιγά μη δεν είναι έτσι”.
Όταν (σπανίως) θεωρήσουν ότι έγινε και κάτι σωστό, τότε αυτό είναι αυτονόητο και δεν αξίζει ούτε αναφορά. Άλλωστε, εκείνοι ξέρουν άλλα 1.500 θέματα όπου όλα έγιναν στραβά, κάτω από το τραπέζι, πίσω από κλειστές πόρτες, για τους υμετέρους, με αυταρχισμό, με υπεροψία. Και αυτά είναι πιο σημαντικά από τα λίγα σωστά. Και σε κάθε περίπτωση, αυτοί έχουν δίκιο, μην ξεχνιόμαστε.
Ίσως οι χειρότεροι είναι όσοι βλέπουν σε όλα αυτά, μια ευκαιρία να κάνουν μικροπολιτική, να προβληθούν, να χτίσουν εικόνα, να φανούν. Όσοι κάνουν φτηνιάρικη, ανέξοδη αντιπολίτευση με τον χειρότερο λαϊκισμό. Μονοπολώντας την ευαισθησία, τον ανθρωπισμό, τις καλές προθέσεις. Εκμεταλευόμενοι τα προβλήματα των άλλων, τα κοινωνικά προβλήματα, τα προβλήματα της πόλης. Ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ πιο βρώμικη πολιτική.
Όλη αυτή η κατάσταση, με ενοχλεί σαν άνθρωπο, σαν πατέρα και σαν πολίτη. Με δηλητηριάζει. Αντιβαίνει στις βασικές μου αρχές. Πάει κόντρα στην άποψη μου για την ζωή, για την πρόοδο όλων, για το κοινό καλό. Για την πόλη και την χώρα μου.
Πιστεύω βαθειά ότι μόνο όλοι μαζί προχωράμε. Ότι όλοι έχουν το δικαίωμα σε ένα καλύτερο αύριο που θά’ρθει αν συνεργαστούμε και όχι τραβώντας ο ένας το άλλον πίσω.
Πιστεύω ότι όλοι έχουν δικαίωμα γνώμης, έκφρασης, και δικαίωμα να κάνουν λάθος. Όλοι δικαιούνται να θεωρούνται καταρχήν καλοπροαίρετοι, αθώοι και ειλικρινείς. Όχι καταρχήν κλέφτες, ρουφιάνοι, και αρπαχτικά.
Πιστεύω στους ανθρώπους, στον γειτονά μου, στον συνάδελφο. Στους άλλους. Τόχω ανάγκη για να προχωρήσω σαν άνθρωπος. Για να σταθώ όρθιος μέσα στο χαμό που μας δέρνει όλους. Και να βοηθήσω όσο μπορώ και όποιον μπορώ.
Πιστεύω στον διάλογο, στην δημοκρατία, στις ίσες ευκαιρίες. Στην θετική σκέψη. Στην καλή ιδέα που τις περισσότερες φορές δεν είναι καν δική μου.
Βέβαια, αυτός είμαι εγώ και τις δικές μου σκέψεις λέω. Δεν έχω άλλη δύναμη, μόνο αυτή. Την δύναμη του μυαλού μου, της στάσης ζωής μου και των 2 χεριών μου. Διεκδικώ το δικαίωμα να σκέφτομαι, να κρίνω, να έχω γνώμη. Το δικαίωμα να ακούω τις γνώμες των άλλων και το δικαίωμα να αλλάζω την δική μου γνώμη, όταν δεν είναι τελικά σωστή.
Αλλά αυτός είμαι εγώ και δεν έχω απαίτηση να εκφράσω κάποιον άλλο. Ούτε καν την φιλοδοξία. Όμως δεν ανέχομαι και όλη αυτή την συμπεριφορά που επηρεάζει εμένα, τον τόπο μου, όλους μας. Αξίζω, αξίζουμε κάτι καλύτερο από την διαρκή γκρίνια, την μιζέρια, τον καυγά, την αγένεια, την επιθετικότητα. Φτάνει!
Αλλά είμαι μόνο εγώ και δεν έχω τρόπο να το επιβάλω αυτό το “Φτάνει!”. Και να είχα δεν θα τόθελα. Μπορώ όμως να το πω. Να το γράψω. Να το φωνάξω. Ελπίζοντας να ακουστώ.
Θα χάσουμε αν δεν δούμε αυτά που μας ενώνουν. Αν επιμείνουμε να πετάμε πέτρες και να απαξιώνουμε τα πάντα, τους πάντες, την ζωή μας την ίδια. Θα χάσουμε, και εγώ αρνούμαι να χάνω όταν μπορώ να κερδίζω.
Το λιγότερο που οφείλω είναι να προσπαθήσω. Το χρωστάω σε μένα, στα παιδιά μου, στην πόλη μου, στην πατρίδα μου. Και ας μην τα καταφέρω όλα. Και ας κάνω λάθη.
Και ας μην έχω πάντα εγώ δίκιο. Ας το έχουν οι άλλοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου