Μπάνερ του Φεστιβάλ σαν γραμματόσημα, με μικρά γράμματα? Αίσχος στο σχεδιαστή! (part 3/3)

2. Θεματολογία μπάνερ

To φεστιβάλ μας, αν και αισίως στον 52ο συνεχή χρόνο του, επιχειρεί φέτος υπό την καθοδήγηση του καταξιωμένου Θοδωρή Γκόνη στην θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή, μία στροφή. Η νέα αυτή πορεία έχει κάποια σαφή χαρακτηριστικά:

- Το φεστιβάλ επιχειρεί πλέον δικές του παραγωγές, θέλοντας να ξεφύγει επιτέλους από το να είναι μία, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένη, επιλογή κάποιων παραστάσεων από ότι έχει αν προσφέρει η θεατρική πιάτσα κάθε χρόνο. Επιδιώκοντας να διαφοροποιηθεί από όλα τα άλλα φεστιβάλ της Ελλάδας, τιμώντας το βάρος του θεσμού και υπογραμμίζοντας τελικά ότι δεν είναι καν συγκρίσιμο με αυτά.

Το 52ο Φεστιβάλ Φιλίππων – Καβάλας δεν είναι φεστιβάλ …“Λίθου και Σελήνης¨ της Ανω Κολοπετινίτσας. Και είναι αλήθεια ότι, τελικά, πραγματικό Φεστιβάλ σε κάνουν οι δικές σου παραγωγές, το δικό σου στίγμα. Το γεγονός ότι εδώ θα δεί κανείς και κάποια πρωτότυπα πράγματα που δεν θα δεί εύκολα αλλού.


- Μπένουμε επιτέλους σε φάση εξωστρέφειας. Αυτή είναι, περισσότερο από καλλιτεχνική, μία πολιτική (με την ευρύτερη, υγιή έννοια) απόφαση, που άρχισε να διαφαίνεται ήδη από την επετειακή διοργάνωση του 50ου Φεστιβάλ και ολοκληρώνεται με τον καλύτερο, σαφέστερο τρόπο φέτος.

Οι καβαλιώτες υπερηφανευόμαστε, και όχι αβάσιμα, ότι το φεστιβάλ μας είναι εκτός από ο σημαντικότερος θεσμός πολιτισμού της Β. Ελλάδας, ο δεύτερος σημαντικότερος μετά το Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου.

Όμως για κάμποσα χρόνια, και για λόγους που δεν είναι αντικείμενο του κειμένου αυτού, το φεστιβάλ άρχισε να κοιτάζει σχεδόν αποκλειστικά προς τα μέσα. Σχεδόν φοβικά. Συμπεριφέρθηκε διεκπαιρεωτικά, καταντώντας μάλλον το “φεστιβαλάκι της μικρής μας πόλης”, παρά αυτό που πραγματικά μπορεί. Αυτό άλλαξε και πια, φαίνεται και στην εικόνα του. Που φιλόδοξα είναι υπερτοπική. Και γιατί όχι, διεθνής. Δίνοντας και επικοινωνακά το στίγμα: “Διεκδικώ όσα μου αξίζουν, όσα δικαιούμαι!”

Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που πουθενά ΔΕΝ απεικονίζεται ο τόπος, η Καβάλα, μία παρατήρηση που αφελώς ακούστηκε επίσης. Ο θεσμός έχει γνωστό τόπο “διαμονής” που, έτσι κι’αλλιώς, αναφέρεται και ίδιο τον τίτλο του.

Εκείνα που είχε ασαφή είναι το μέγεθος, το στίγμα, η σημασία, ο στόχος και η διάθεσή του. Αυτά έπρεπε να αντιμετωπιστούν, και έτσι έγινε.

Βασικοί άξονες της νέας κατεύθυνσης, ειδικά για φέτος, είναι οι εξής:
- η διάχυση των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ εκτός των στενών ορίων του αρχαίου θεάτρου, και ιδιαίτερα μέσα στα όρια της ίδιας της Καβάλας.
- το άνοιγμα νέων χώρων μέσα στην πόλη για εκδηλώσεις πολιτισμού, που είτε δεν έχουν πολυχρησιμοποιηθεί στο παρελθόν, είτε είναι εντελώς νέοι (όπως η αναπαλαιωμένη και πλήρως επισκέψιμη πλέον Παλιά Μουσική και το Τελωνείο στην Καβάλα, ή τα λασπόλουτρα στις Κρινίδες). Με την κίνηση αυτή, πλουτίζει ντε φάκτο η συλλογή της Καβάλας σε χώρους που μπορούν να φιλοξενήσουν πολιτιστικά γεγονότα με αξιώσεις.
- η δημιουργία σημαντικών δρόμενων από πρόσωπα που έλκουν την καταγωγή τους απο την Καβάλα, ή έχουν ισχυρούς δεσμούς με αυτήν. Τα πρόσωπα αυτά, επιστρέφουν στην πόλη τους (με την έννοια που προαναφέρθηκε) και βάζουν τη σφραγίδα τους σε κορυφαίες στιγμές της φετινής διοργάνωσης.

Στην φάση του σχεδιασμού των μπάνερ, πάρθηκε η απόφαση αν υπηρετηθούν επικοινωνιακά οι παραπάνω άξονες (διάχυση, χώροι, πρόσωπα) και γι’αυτό η θεματολογία των μπάνερ εξαντλήθηκε σε αυτά. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει στο πολύπτυχο έντυπο-φυσαρμόνικα, άλλη μία καινοτομία του φετινού φεστιβάλ.

Συμπεραίνοντας, έστω αυθαίρετα, ότι ο κεντρικός κορμός των εκδηλώσεων που θα φιλοξενηθεί όπως πάντα στο αρχαίο θέατρο, αφενός αποτελλεί γνωστή διαδικασία (που άρα δεν έχει την ίδια ανάγκη προβολής με τις φετινές καινοτομίες), αφετερου τα κανάλια προβολής των παραστάσεων εκείνων είναι πολλά και συνεχή.

Καταλήγοντας, επιλέχθηκε το σύγχρονο μέσο επικοινωνίας των μπάνερ, για να υπογραμιστεί ότι κάνει την φετινή χρονιά διαφορετική, και να δωθεί ένα ισχυρό στίγμα του τι θα ακολουθήσει στα χρόνια που έρχονται. Θεωρώ την απόφαση σωστή, όχι μόνο επειδή ήμουν βασικός εισηγητής της, αλλά και γιατί μάλλον επιβεβαιώνεται από το τελικό αποτέλεσμα.

Σε κάθε περίπτωση, όσο και αν κάθε μέσον (άρα και τα μπάνερ) πρέπει να λειτουργεί επικοινωνιακά αυτοτελώς, επιβάλεται μια σφαιρική θεώρηση όλων των μέσων (πρόγραμμα, πολύπτυχο, αφίσσες, καταχωρήσεις, τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά, μπάνερ κλπ) και εκεί, είναι πρόδηλο ότι η ισορροπία μεταξύ “κλασικού” – “μοντέρνου” διατηρείται απολύτως.

Τέλος, μάλλον οφείλω μια συγγνώμη από κάθε φιλότιμο αναγνώστη όλων αυτών, για την πολυλογία μου.